Kerst in Lapland en laatste dagen in Jyväskylä

Jaja….ik leef nog, ondanks alle wilde verhalen die jullie misschien al vernomen hebben. Aangezien jullie nog 2 weken van mij ‘tegoed’ hebben, zal ik dit keer niet zo gedetailleerd zijn, want anders duurt het wel heel erg lang om te lezen (en te schrijven natuurlijk…).

Week 51

Het laatste wat ik de vorige keer verteld heb is dat ik naar Kuopio zou gaan. Het uitje was best leuk, en de kerstmarkt was beter dan de vorige waar ik geweest was, maar nog steeds was het nog niet ‘je-van-het’. Maarja, de winkels in Kuopio waren ook gewoon open, dus geen nood. Helaas was het weer vrij slecht, want het was erg mistig. Dit keer heb ik ook de kerk in Kuopio bekeken (jaja…toch een klein beetje sightseeing), maar de rest was voor mij eigenlijk al bekend terrein. Wel was ik met ’n erg gezellig gezelschap, dus dit uitje was wel geslaagd.

Op maandag heb ik eigenlijk de hele dag (met tussenpauzes) aan mijn laatste verslag gewerkt. Ik heb er zelfs mijn ‘Karaoke-afspraak’ voor afgezegd, omdat ik het verslag persé die dag wilde afmaken, zodat ik de rest van de week kon doen en laten wat ik wilde. Mijn sauna-uurtje overslaan is natuurlijk geen optie….en ja, af en toe moet je ook ontspannen.
In de late uurtjes had ik dan werkelijk mijn verslag af….en ik was blij! Dit was een fijn gevoel; al het huiswerk had ik nu af, dus nu kon ik ‘met een gerust hart’ gaan feesten (jaja, dat is belangrijk!).

De rest van de week heb ik al het papierwerk afgehandeld. Ik moest mijn ‘learning agreement’ nog laten ondertekenen. Hierin staat welke vakken ik gevolgd heb en hoeveel studiepunten dit waard was. Dit was niet zo makkelijk als gedacht, want de verantwoordelijke hiervoor was zoek….maar gelukkig was ik niet de enige die op zoek naar haar was. Uiteindelijk hebben we haar gevonden en heeft ze zonder problemen alles ondertekend. Ik heb trouwens tot nu toe nog alle vakken gehaald, zelfs met goede cijfers. Nu is het alleen nog maar wachten op het PR vak, maar aangezien onze deadline pas met kerstmis is, kan het nog wel even duren voordat ik hier iets van te horen krijg.
Ik heb al zoveel mogelijk voor vertrek voorbereid: bankrekening opzeggen (al is dat nog niet gelukt), formulieren bij huisvestiging ingeleverd, afspraak gemaakt om mijn ‘survivalkit’ terug te brengen, etc.
Natuurlijk word er ook veel gefeest. Eigenlijk wordt er gewoon iedere avond gefeest. Of er is wel een afscheidsfeestje, of we gaan met ’n groep naar een of andere club. Soms kom ik zo goed als nuchter thuis, maar soms zit ik ook hikkend op de achterbank van ’n taxi. Geen feestje is hetzelfde. Bij alle gelegenheden hing wel dezelfde sfeer: aan de ene kant heel vrolijk, maar aan de andere kant somber, aangezien er iedere dag wel iemand zijn ‘laatste’ avond vierde. Maar ja, ook op ’t laatst probeer ik hier zoveel mogelijk te genieten, en ik moet zeggen dat dat goed lukt!
Vrijdagavond hadden we weer ’n feestje in Rönin-mäki, de buurt naast de mijne. Ook dit feestje werd weer eens door de beveiliging beëindigd, best balen, vooral omdat het een van de laatste is. Maar ja, momenteel is niemand meer bang om een ‘gele kaart’ te krijgen (dat risico loop je als je ’n feestje in je appartement houd….en uiteraard is 2x geel rood: dus vertrekken), aangezien we toch allemaal nog maar eventjes hier zijn. Vandaar dat we ook naar het gebouw achter het mijne verhuisd zijn. Terwijl we van gebouw naar gebouw liepen ontstond er een groot sneeuwballengevecht, want het was weer begonnen met sneeuwen. Dat werd ook wel tijd, want de meeste sneeuw was al veranderd in ijs. Een ding heb ik hier geleerd….sneeuw maakt echt veel mensen blij!
Die avond moest ik ook afscheid nemen van Holger en Franzi. Ik vind het eigenlijk wel jammer dat ik hen pas zo laat goed heb leren kennen. De laatste dagen zag ik hen bijna iedere dag. Maarja … beter laat dan nooit. Waarschijnlijk ga ik ze wel eens opzoeken.
Mijn zaterdag was erg gestresst. Geert zou vandaag namelijk komen en ik had nog ’n paar dingen te doen. Mijn dag begon dus al vroeg met wassen, opruimen, boodschappen doen en poetsen. Uiteindelijk was het dan zover en kon ik ‘m gaan ophalen bij ’t station…whoehoe!
En voor Danielle: sorry….we hebben er geen ‘film-scene’ van gemaakt. Toevallig stond ik bij het treinstel waar hij uitstapte, dus hoefden we niet naar elkaar toe te rennen ;-).
We zijn vrijwel meteen richting Myllyjärvi gegaan en na ’n korte ontmoeting met mijn buurmeisje zijn we bij Sara en Jacob soep gaan eten. Dit was best vreemd, ook omdat ik af en toe Engels moest praten tegen Geert (omdat ik niet onbeleefd wilde zijn). Maarja, ik zou er maar aan moeten wennen.
Na de soep zijn we snel naar ’n ander gebouw gerend, want daar zou een maaltijd op ons staan te wachten. Charlotte had voor ons gekookt, en met ons bedoel ik : Vasilis (haar Griekse vriend), Ioanna en aanhang (waar ik de naam niet van kan uitspreken), haar Finse buurmeisje (waar ik de naam niet van weet) en Geert en mij. Best raar gezelschap dus, maar oké. Charlotte had Franse hartige en zoete crêpes voor ons gemaakt.
Na dit etentje zijn we een paar kamers verder gaan koekeloeren, want in de kamer van Manuel (Duitser van die carnavalsvereniging) zou wederom een feestje plaatsvinden. Na hier een paar gezellige uurtjes doorgebracht te hebben, en ’n deel van het gezelschap op stap gingen, zijn Geert en ik weer terug gegaan, aangezien Geert bijna rechtop stond te slapen.

Zondag was helaas geen relaxdag. Om 10.00u had ik bij de fietsenmaker een afspraak om mijn fiets weer in te leveren. Gisteren was ik ook al bij hem geweest, maar toen had die beste makker helaas geen geld (wat een gedoe), dus na enige stennis kon ik vandaag bij hem terecht. Zonder problemen kreeg ik het afgesproken bedrag terug.
Daarna moesten we naar het station op de gereserveerde trein en buskaartjes op te halen. Na de treinkaartjes te ontvangen te hebben, moesten we nog wachten voordat het loket van de busreizen open ging. Om de tijd om te krijgen zijn we dus gezellig met Jacob bij Hesburger gaan eten…een goedkoop aftreksel van MacDonalds.
Uiteindelijk hadden we dan alles geregeld en zijn we met de bus richting Myllyjärvi gegaan. Geert en ik zijn wel eerder uitgestapt, want we moesten nog boodschappen doen voor Lapland. Na een hele dag gelopen te hebben en we dus aardig aan de spreekwoordelijke ‘hek’ waren, hadden we eindelijk mijn appartement bereikt.
Tijd om uit te rusten hadden we niet, want we moesten alles inpakken voor Lapland. Eigenlijk was ik nog van plan om bij iemand op de koffie te gaan, omdat veel mensen die avond zouden vertrekken, maar helaas had ik ’t te druk met inpakken en alles klaarmaken.
’s Avonds zijn we dus met de taxi naar het treinstation gegaan en na bijna een uur gewacht te hebben (we waren veeeeel te vroeg) kon de reis beginnen. Het was intussen al 21.30u, maar omdat we na 1,5 uur moesten overstappen (de enige keer) leek het ons beter om nog eventjes wakker te blijven.
In Tampere moesten we dus overstappen en hiervandaan kon de reis beginnen. Om 9.00u zouden we in Rovaniemi zijn, het zou dus nog een lange reis worden.

Maanantai 22 Joulukuu

De treinreis was niet echt comfortabel en de meeste van ons hadden maar weinig geslapen. Vanuit Rovaniemi moesten we ons opdelen, 3 konden per auto naar het huisje, 3 per bus. Ik behoorde tot de busgroep, omdat het me ook leuker voor Geert leek om alvast iets van Lapland gezien te hebben (en nu was het nog licht). Bovendien zou het qua tijd niet veel schelen.
Na enkele uren waren we dus in Muonio aangekomen, waar we opgepikt werden door Jacob om naar Kihlanki te gaan, waar ons huisje zich zou bevinden. Daar aangekomen heb ik eerst het huisje bekeken. Echt gaaf….en ’t zwembad en de sauna zagen er goed uit. Het huisje lag ook iets hoger op ’n berg en onderaan was een (bevroren). De eigenaar van het huisje had ons verteld dat de rivier de grens is, want aan de andere kant van de rivier bevond zich Zweden. Best grappig. Als ik opstond had ik ’n uitzicht over Zweden.
Er lag trouwens meer sneeuw dan mijn vorige keer in Lapland. Soms zakte je tot over je knieën weg. Lopen kon dus erg intensief zijn.
Koken zou ik trouwens niet hoeven te doen aangezien Stefan, een Oostenrijkse vriend van Ingrid, 10 jaar kok is geweest en het leuk vind om te koken. Hij heeft ons dus iedere keer verwend met de lekkerste maaltijden.

Tiistai 23 Joulukuu

Vanmorgen moesten we al vroeg op, omdat Sara, Jacob, Geert en ik een ‘Snowmobile-safari’ geboekt hadden. Ook zouden we tussendoor een rendierenboerderij bezoeken.
Dit was écht gaaf. Voordat we vertrokken kregen we een overal, helm, handschoenen en laarzen aan en na enige uitleg was het tijd om te gaan.
Boh…..dat ging hard!!!! Geert en ik zaten samen op een scooter, maar dit had ik niet verwacht. We gingen best steile bergen op en af, en er waren mega veel hobbels op de weg, waardoor het allemaal vrij extreem was. Ik kan jullie zeggen dat ik ‘m af en toe toch écht wel kneep toen ik achterop zat. Voor mij voelde het alsof ik op een rodeo-stier zat…zo heftig was het af en toe. Soms dacht ik echt dat ik zou vallen.
Ook ik heb een deel gereden, wat makkelijker was dan achterop zitten. Geert had het toen ook niet zo zwaar, omdat dat gedeelte vlakker was….Maar het was wel ruig.
Tijdens de pauze kregen we typisch Laplands drinken en snacks en konden we een winkeltje bezoeken. Daarna was het tijd voor de rendieren tocht. Erg snel ging dit niet, eigenlijk werden we gewoon begeleid door een man. Maar het was wel leuk. Totaaaaal anders dan de husky-safari.
Op de weg terug kreeg een van de scooters pech, dus moesten we allemaal wachten. Uiteindelijk zat de tocht er dus op en was het intussen al 3 uur. Moe maar voldaan gingen we weer op weg naar ons huisje.
Onze activiteiten in het waren trouwens erg relaxed: zwemmen, sauna, film kijken, bij de open haard zitten en goed eten en drinken. Geert heeft ook nog een poging tot ijsvissen gedaan, maar helaas zonder goed resultaat. Ook heeft hij geprobeerd te snowboarden, wat natuurlijk onmogelijk is in die losse sneeuw, maarja….het zijn wel leuke foto’s geworden ;-).

Keskiviikon 24 Joulukuu

Vandaag begon mijn dag minder goed. Net toen Geert en ik (veilig, met pyjama aan ;-) ) aan het knuffelen waren……gebeurde iets dat niet op de planning stond. Door een onverwachte beweging van Geert schoot mijn knieschijf van zijn plek. AUWAAAA!!! Toen had ik pijn. Ik merkte meteen dat het niet goed zat en had echt zoiets van ‘dit kan niet waar zijn!’. Maar toch wel. Ik heb het hele huishouden bij elkaar geschreeuwd met de woorden “Does anybody of you something medical” en dit werkte, want binnen en halve minuut stond iedereen rondom ons bed/matrassen. Toen hebben we de eigenaar van het huisje gebeld voor het nummer van de dokter, maar hij zei dat we 112 moesten bellen. Dat is dus ook gebeurd en er zou iemand aankomen. Terwijl iedereen mij rustig probeerde te houden en zakken gevuld werden met sneeuw om af te koelen moest ik zo’n half uur wachten. Uiteindelijk kwam er een ambulance (!!) aan. 2 Broeders, een vrij jonge man en vrouw, kwamen mij ‘redden’. Althans, van redden was er niet veel sprake. Zij wilden niet aan mijn knie gaan fröbelen, omdat het te gevaarlijk zou zijn. Dus….ik moest mee met de ambulance. Hier had ik dus helemaal niet op gerekend! Voordat ik het wist hadden ze me een infuus aangesloten en kreeg ik een lichte vorm van morfine toegediend.
Toen kwam het volgende probleem. Geert en ik sliepen onder…dus we moesten een trap op. De brancard kon hier niet komen en buiten lag alles vol met sneeuw. Terwijl een paar jongens al een pad door de sneeuw begonnen te graven (wat achteraf niet nodig was geweest) werd mij gevraagd of ik zelf naar boven kon. Stoer als ik ben wilde ik dat natuurlijk proberen. Toen ik onder aan de trap stond werd het me toch een beetje slecht. Ik had het erg benauwd, dus alle deuren werden open gezet en ik kreeg water toegereikt. Toen moest ik toch écht naar boven. Aan beide kanten ondersteund probeerde ik zo goed mogelijk te hinkelen, maar iedere beweging deed echt pijn. Boven aangekomen werd ik op ’t bed gelegd en toen kon mijn toch naar Muonio beginnen. Geert mocht ook mee in de ambulance, maar de vrouw kwam naast mij te zitten. Daar had zij enkele vragen voor mij (o.a. hoe het gebeurd was en even later vroeg ze mij hoe ze dat zou moeten omschrijven) en daarna hebben we over vanalles verteld: Jyväskylä, studeren in ’t buitenland, het gezelschap in ’t huisje, etc. Trouwens, het liedje ‘Last Christmas’ zal mij altijd blijven herinneren aan dit avontuur, want dat werd gedraaid toen ik de ambulance werd ingedragen.
In het ziekenhuis kreeg ik nog extra medicatie, omdat ze me van bed naar bed moesten verplaatsen. Daarna bekeek de arts mijn knie en na een tijdje zat de knieschijf weer op z’n plaats. Toen werd mijn been in ’t gips gezet, maar aangezien ik vroeg of ik nog zou mogen zwemmen/sauna/douchen werd uiteindelijk mijn gips opengeknipt en weer dichtgemaakt met verband. Op deze manier zou ik zelf het gips kunnen afhalen als ik me wilde douchen ofzo. Ook moest ik de rekening betalen voor de ambulance en voor het ziekenhuis. Ik hoopte al dat het een beetje goedkoper zou zijn omdat ik die Finse studentenkaart had….. Dit was ook het geval, want alles bij elkaar koste het me iets meer dan €25,- !!! Het ritje met de ambulance kostte me €9,50 dus dit is veel goedkoper dan een taxi….echt belachelijk, maar wel handig!
Wel raadde de dokter me aan om in Jyväskylä foto’s te laten maken. Ivm kerst was bij hen de röntgenafdeling gesloten. Ook kreeg ik krukken mee (met spikes!), maar die moest ik weer inleveren als ik op vrijdag naar huis zou gaan.
Al met al viel het dus wel mee, het was vooral lastig met alles: met zitten, slapen, trappen lopen, wc, maar iedereen (en vooral Geert) hielp me goed met alles, dus dat was wel fijn. Het heeft mijn vakantie in ieder geval niet verpest. Wel was ik echt aan het huisje gekluisterd, maar gelukkig hadden wij alles al gedaan wat we op planning hadden.
’s Avonds zouden we kerstavond vieren en in tegenstelling tot de Nederlandse traditie is dit de meest belangrijkste kerstdag in veel landen. Ook hebben we onderling een paar kleine cadeautjes gegeven. Dus de kerstsfeer zat er al goed in. Het eten was trouwens meesterlijk, Stefan had goed zijn best gedaan, al hadden we maar beperkt ‘culinair’ eten.

Torstai 25 Joulukuu

De dag erna was weer erg relaxed. Vooral voor mij, aangezien ik weinig kon. Film kijken, beetje op en neer hompelen en dat was ‘t. Wederom stond er een feest maaltijd op ons te wachten, maar ’s avonds ben ik al wat spulletjes bij elkaar gaan zoeken, aangezien we de 26e alweer zouden vertrekken.

Perjantai 26 Joulukuu

Vandaag moesten Geert, Gloria en ik om 08.50u de bus hebben, wat dus betekende dat we om 8 uur van ons huisje zouden moeten vertrekken. Behoorlijk vroeg dus! Maarja, niets aan te doen aangezien de latere trein vol zat. De busreis was wel oké, al was het een beetje een gedoe met mijn gipse been. In Rovaniemi zouden we 5 uur moeten wachten, een minder leuk vooruitzich dus. Maar zo hebben we ons wel onder het poetsen uit kunnen maken ;-).
Het wachten viel wel mee, de bus had ook vertraging, dus dat was mooi meegenomen. Bij het eerste de beste chinees restaurant zijn we naar binnen gegaan, aangezien we de hele dag nog niets fatsoenlijks gegeten hadden (en het was intussen al rond 13.00u.
Omdat we toch genoeg tijd hadden hebben we uitgebreid en lekker lang getafeld. Daarna hebben we een beetje door Rovaniemi (letterlijk) gesjokt en de rest van de tijd hebben we bij een of ander coffee-bar doorgebracht (nee, geen coffeeshop).
Op het treinstation kwamen we nog een aantal bekende van ons tegen, maar daarna was het gelukkig ook tijd om naar Jyväskylä te gaan. Deze treinreis zou weer zo’n 12 uur duren, daarna zouden we in Tampere 2 uurtjes (midden in de nacht) moeten wachten en tenslotte hadden we nog een busreis van 3 uur voor de kiezen. Kortom,we zouden rond 9 uur ’s morgens weer in Jyväskylä zijn (wat betekend dat sommigen onder ons een hele dag gereisd zouden hebben).
De reis viel mij eigenlijk wel mee. Af en toe kon ik slapen en vooral de busreis vanaf Tampere heb ik helemaal geslapen. Het voelde in ieder geval niet alsof ik een hele dag gereisd had, dus dat was dan weer een meevallertje.

Lauantai 27 Joulukuu

Rond 10 uur was ik weer goed en wel in mijn kamer en meteen konden we beginnen met de was. Holladiejee….Gelukkig was Geert er dit keer bij, want voor mij, als Manke Nelis, zou het best een opgave zijn geweest om steeds naar dat andere gebouw te lopen.
Ook al vond ik het zelf in eerste instantie niet zo nodig, en het zou bovendien veel tijd gaan kosten, toch ben ik na lang twijfelen naar het ziekenhuis gegaan om röntgenfoto’s te laten maken. In totaal heeft dit grapje ons 4 uur geduurd. Steeds werden we weer naar een andere wachtkamer gestuurd, vol met krijsende kinderen. Best vervelend als je vrij moe bent …
Maarja, ik zou nu tenminste wel zekerheid hebben wat betreft mijn been. En de uitslag was goed. Er was in ieder geval geen breuk op de foto’s te zien, wel kon het zijn dat er nog wat kleine splintertjes in het kraakbeen zouden zitten en dat zou vanzelf moeten overgaan. Ook werd me verteld dat ik nog zo’n 2-4 weken last zou hebben van mijn knie, maar mijn gips hebben ze in ieder geval daar gehouden. Dus mocht ik weer ‘naakt’ rondlopen. Als ik langere stukken zou moeten lopen zou een ondersteuning moeten dragen, dus die zijn Geert en ik dan ook maar meteen gaan kopen bij de Apteekki.
De dag was toen al zo goed als om, en we waren allebei poepmoe. Buiten gekookt te hebben en alle kaarten/decoratie van de muur gehaald te hebben, hebben we niet veel bijzonders gedaan. Tijd om weer eens een hele nacht te gaan slapen.

Sunnuntai 28 Joulukuu

Opruimen-inpakken-opruimen-inpakken-rotzooi weggooien-heeeeeeel veel rotzooi weggooien-pakketje klaarmaken…….Zo zag mijn zondag er zo’n beetje uit. Alles stond in het teken van mijn vertrek richting Helsinki/Londen met als eindbestemming Wessem!
’s Avonds zouden wij nog gaan uiteten met Gloria (+ 7 Oostenrijkse vrienden), Wilma, Sven, Ioanna (+ haar zussen). Een dolle boel dus … Het was eigenlijk best wel gezellig en bij dit restaurant hadden ze niet schnitzels zo groot als deurmatten, maar pizza’s zo groot als deurmatten en ook nog eens goedkoop! Ideaal studentenrestaurant dus :-).
Na het etentje zijn we er nog eentje gaan drinken bij Gloria & friends en ook al kende ik de meeste pas een paar minuutjes, toch zat de sfeer er goed in. Laat hebben we het niet gemaakt.
Daarna nog eventjes een paar dingetjes inpakken en dan weer slapen….morgen weer een dag (de laatste!!!).

Maanantai 29 Joulukuu

Zie het ritme van zondag. Nu was het dan echt menens, alles moest klaar vandaag. Ook moest ik nog naar Kortepohja om mijn survivalkit terug te brengen, naar de bank om mijn bankrekening te sluiten, treintickets kopen, pakket opsturen en de laatste dingen inpakken/afgeven/weggooien. Deze dag is er werkelijk vanalles misgegaan en de Finse post hanteert helaas ook een beetje hogere prijzen dan de Nederlandse (niet grappig gewoon). Mijn laatste dag in Jyväskylä was dus aardig stressen om alles gedaan te krijgen. Ik zal jullie de details van de dag besparen, maar ik kan jullie vertellen dat ik behoorlijk geïrriteerd was die dag. Best jammer.
Op het station kwam ik Gloria (weer) tegen en het bleek dat zij hetzelfde had. Ook bij haar was vanalles verkeerd gegaan. Maarja, nu zouden we beide op weg gaan naar Helsinki: zij om daar nieuwjaar te gaan vieren, wij om op ons gemak de vlucht te kunnen pakken (we hadden namelijk een hotel geboekt, zodat we niet ’s nachts in Jyväskylä hoefden te vertrekken).

Terwijl ik dit typ zit ik in de trein, want dit is werkelijk het eerste moment dat ik tijd heb om dit verslag te typen. Er komt nog een laatste verslag aan, welke gaat over mijn belevenissen in Londen en mijn terugkeer naar huis, maar het kan wel even duren voordat deze online komt. Ons vliegtuig landt op zaterdag 3 januari rond 23.00u in Weeze (DL), dus ik ben pas ’s nachts in Wessem. Dus waarschijnlijk zullen jullie over een dikke week mijn laatste verslag hier vinden.

Ik hoop trouwens dat jullie allemaal een hele fijne kerst hebben gehad. Sorry, dat ik geen kaartjes heb gestuurd, maar dat is er helaas bij ingeschoten! Time flies when you’re having fun!
Wel grijp ik deze laatste kans aan om jullie allemaal een hele fijne jaarwisseling toe te wensen en natuurlijk al het goeds voor 2009!!! Enne….tot snel!!