...Maar het is niet altijd feest!

Aangezien ik gisteravond ook een bericht heb gepubliceerd, is het handiger om eerst die van gisteren te lezen, en dan pas die van vandaag....

Perjantai 26 Syyskuu

Vanmorgen deed mijn oog best pijn en ik had moeite het open te houden. Ook was het helemaal rood, maar omdat ik hoopte dat het na een tijdje zou bij trekken ben ik toch maar naar de les gegaan. Als het na de les nog steeds zo zou zijn, zou ik wel teruggaan naar de dokter.
Eenmaal aangekomen bij de universiteit, bleek dat ik helemaal geen les had! Deze was geannuleerd, dus nu moest ik besluiten wat ik ging doen: naar een andere les óf naar de dokter. Uiteindelijk heb ik toch maar voor dat tweede gekozen. Gelukkig had de dokter tijd voor mij en heb ik niet superlang moeten wachten. Het was weer dezelfde dokter al woensdag en na nog een keer gekeken te hebben en met ’n wattenstaafje in mijn oog gewreven te hebben, bleeft hij volhouden dat het een bacterie was. Maar omdat ik best wel aandrong dat ik het voelde, en ik het zwarte puntje had zien bewegen, vertrouwde hij het toch niet helemaal. Hij vroeg zijn assistente dus om na te kijken of een oogarts tijd voor me had, maar veel kans gaf hij het niet omdat het vrijdag was. Als ik niet bij een oogarts terecht kon, moest ik maar blijven druppelen, en dan 3x per dag in plaats van 2x per dag. Het zou namelijk even duren voordat de medicijnen zouden werken.
Gelukkig had een oogarts tijd en had ik binnen een half uur een afspraak. Eerst moest ik wel nog zoeken waar het was, want ik was er nooit geweest. Ik moest bij de doktersassistente wel meteen de kosten voor de afspraak met de oogarts betalen: €4,50!! Voor studenten is de gezondheidszorg echt goed geregeld hier.
Ik meende de oogkliniek gevonden te hebben, maar uiteraard zat ik fout. Ik moest door een zwarte deur, en dan zou ik er bij uitkomen. Ik ging door de zwarte deur……en stond in een parkeergarage. Jaajaa….Gelukkig hadden ze in de gaten dat ik er de ballen niet van begreep, dus liep iemand met me mee. Ik was dus blij dat ik het gevonden had, al zat ik eerst natuurlijk wel bij de verkeerde afdeling…….
Uiteindelijk zat ik dus wel goed, en werden me allerlei vragen gesteld en mijn bril opgemeten (toen wist ik zeker dat ik goed zat ;-)). Hier heb ik best lang moeten wachten, wat vrij irritant was, want ik kon mijn oog amper openhouden. Sinds de dokter me in mijn oog had gezeten had ik er ontzettend last van. Ik bleef tranen in mijn rechtse oog en ’t liefste wilde ik mijn ogen gewoon dicht hebben. Toen ik eenmaal aan de beurt was, was ik blij dat het een donkere kamer was, want te veel licht kon ik momenteel niet verdragen.
Eerst heeft de oogarts me mijn rechteroog gecontroleerd, om te kijken of ik nog steeds goed zag. In tegenstelling tot in Nederland bij de meeste oogartsen/opticiens, ging dit niet automatisch met ’n superapparaat. Nee….ik kreeg een bril met verschillende lensjes op. Lekker ouderwets dus, maar het werkte wel. Er was niets met mijn zicht aan de hand, dus dat was wel prettig. Toen heeft ze mijn linkeroog bekeken, om te zien hoe een ‘gezond’ oog er bij mij uitzag. Daarna werd mijn rechteroog gedruppeld en keek ze erin en ze zag dat, behalve dat mijn oog superrood was, er wel degelijk iets in zitten. Wat kon ze helaas niet zeggen…geen ijzer in ieder geval (dat was het enige dat ik begreep). Ze riep er een assistente bij. Ik kreeg wederom een lading druppels in mijn oog en daarna ging ze weer kijken. De assistente moest mijn oog openhouden en de arts ging wat in mijn oog friemelen. Ik zag iets bewegen, alsof je een waas voor je ogen hebt, maar uiteindelijk had ze het dus te pakken. Ze dacht dat het een zaadje van het een of het ander was. Het maakt ook niet veel uit, het was er in ieder geval uit. Na gecheckt te hebben of er nog steeds iets in mijn oog zat, was ik klaar. Ze vertelde me wat er nu zou gaan gebeuren. Na enige herhalingen en vragen gesteld te hebben begreep ik pas wat ze bedoelde: ik moest mijn oog 24 uur afgedekt hebben, en na deze 24 uur moest ik beginnen met een nieuwe zalf, 3x per dag, in mijn oog te doen. En dit dan 5 dagen lang (die ik ook helemaal moest afmaken, niet stoppen zodra het beter was). Waarschijnlijk zou ik na een half uur tot een uur last beginnen te krijgen van mijn oog, want het was momenteel verdoofd (van die druppels dus). Vandaar dat ik me zo goed voelde en niets meer in mijn oog voelde zitten….
Toen moest ik naar de assistente voor dat ‘eyepad’. Ik dacht dus, dat ik zo’n niet al te opvallende ‘luie-oog-sticker’ opgeplakt zou krijgen…..maar helaas. Nee, ik heb gewoon 1 gaasje en 1 verbandje op mijn oog en ze hebben het me diagonaal, over de lengte van zo’n 20 cm, vastgeplakt met tape. ‘It not looks nice’, zei de assistente. Nee, inderdaad, maar het moest dan maar.
Ik had een recept gekregen voor nieuwe zalf en moest dus naar de apotheek. Daar keek iedereen me natuurlijk als een botsauto aan, want het was lang geleden dat Finland was overvallen door Piraten ;-). Voor de zekerheid heb ik ook maar een rolletje leukoplast gekocht, want ik zag het al voor me dat het zou gaan loslaten en ik het met dubbelzijdige tape moest vastplakken ofzo (bij gebrek aan beter).
Naar huis fietsen was een ander verhaal. Bah…dat was best eng. Het is toch vervelend als maar 1 oog functioneert. Ik was blij dat ik thuis was. Na Ioanna uitgelegd te hebben wat er aan de hand was, ben ik mijn bed in gekropen, ff rusten. Mijn oog begon al best te irriteren namelijk.
Dit werd alleen maar erger toen ik weer opgestaan was. Ik had moeite mijn linkeroog open te houden (omdat mijn rechter dicht was) en als ik mijn linkeroog draaide ging mijn rechter natuurlijk mee. Bovendien kon ik licht niet echt verdragen, dat steeg me meteen naar mijn hoofd als een soort lichte hoofdpijn. Niet echt prettig dus. Voel me ook niet echt op en top, en zal ook zeker niet te veel gaan doen vandaag (ook omdat ik er niet echt uitzie, maar oké). Maarja, ik moet me dan maar behelpen met was pijnstillers.
Uiteindelijk ben ik wel blij dat ik gegaan ben. De oogarts zei ook dat het niet vanzelf uit mijn oog zou zijn gegaan, dus het had alleen maar erger kunnen worden. Nu voel ik me dan wel eventjes beroerd, maar er zijn ergere dingen.
Ik ben wel nog steeds van plan om naar Tampere te gaan, ik mag sowieso alles doen….zelfs sauna (al waag ik me daar nog niet aan). Het maakt dus in principe niet uit waar ik ‘herstel’, zolang ik me maar aan de eerder genoemde richtlijnen houd.
Maar goed….omdat ik het jullie niet wil besparen hoe ik er nu uitzie (en al een paar vezoeken heb ontvangen om foto’s te maken) en het later leuk is om het aan het nageslacht te laten zien (“kijk…oma heeft ooit een Fins zaadje uit haar oog moeten laten halen”), heb ik speciaal voor jullie een foto gemaakt. Eentje met en eentje zonder bril……aj aj aj, vooral die met bril verwacht ik in mijn trouwboekje terug te zie. Lach maar… zolang ik het maar niet kan horen ;-).