Kerst in Lapland en laatste dagen in Jyväskylä

Jaja….ik leef nog, ondanks alle wilde verhalen die jullie misschien al vernomen hebben. Aangezien jullie nog 2 weken van mij ‘tegoed’ hebben, zal ik dit keer niet zo gedetailleerd zijn, want anders duurt het wel heel erg lang om te lezen (en te schrijven natuurlijk…).

Week 51

Het laatste wat ik de vorige keer verteld heb is dat ik naar Kuopio zou gaan. Het uitje was best leuk, en de kerstmarkt was beter dan de vorige waar ik geweest was, maar nog steeds was het nog niet ‘je-van-het’. Maarja, de winkels in Kuopio waren ook gewoon open, dus geen nood. Helaas was het weer vrij slecht, want het was erg mistig. Dit keer heb ik ook de kerk in Kuopio bekeken (jaja…toch een klein beetje sightseeing), maar de rest was voor mij eigenlijk al bekend terrein. Wel was ik met ’n erg gezellig gezelschap, dus dit uitje was wel geslaagd.

Op maandag heb ik eigenlijk de hele dag (met tussenpauzes) aan mijn laatste verslag gewerkt. Ik heb er zelfs mijn ‘Karaoke-afspraak’ voor afgezegd, omdat ik het verslag persé die dag wilde afmaken, zodat ik de rest van de week kon doen en laten wat ik wilde. Mijn sauna-uurtje overslaan is natuurlijk geen optie….en ja, af en toe moet je ook ontspannen.
In de late uurtjes had ik dan werkelijk mijn verslag af….en ik was blij! Dit was een fijn gevoel; al het huiswerk had ik nu af, dus nu kon ik ‘met een gerust hart’ gaan feesten (jaja, dat is belangrijk!).

De rest van de week heb ik al het papierwerk afgehandeld. Ik moest mijn ‘learning agreement’ nog laten ondertekenen. Hierin staat welke vakken ik gevolgd heb en hoeveel studiepunten dit waard was. Dit was niet zo makkelijk als gedacht, want de verantwoordelijke hiervoor was zoek….maar gelukkig was ik niet de enige die op zoek naar haar was. Uiteindelijk hebben we haar gevonden en heeft ze zonder problemen alles ondertekend. Ik heb trouwens tot nu toe nog alle vakken gehaald, zelfs met goede cijfers. Nu is het alleen nog maar wachten op het PR vak, maar aangezien onze deadline pas met kerstmis is, kan het nog wel even duren voordat ik hier iets van te horen krijg.
Ik heb al zoveel mogelijk voor vertrek voorbereid: bankrekening opzeggen (al is dat nog niet gelukt), formulieren bij huisvestiging ingeleverd, afspraak gemaakt om mijn ‘survivalkit’ terug te brengen, etc.
Natuurlijk word er ook veel gefeest. Eigenlijk wordt er gewoon iedere avond gefeest. Of er is wel een afscheidsfeestje, of we gaan met ’n groep naar een of andere club. Soms kom ik zo goed als nuchter thuis, maar soms zit ik ook hikkend op de achterbank van ’n taxi. Geen feestje is hetzelfde. Bij alle gelegenheden hing wel dezelfde sfeer: aan de ene kant heel vrolijk, maar aan de andere kant somber, aangezien er iedere dag wel iemand zijn ‘laatste’ avond vierde. Maar ja, ook op ’t laatst probeer ik hier zoveel mogelijk te genieten, en ik moet zeggen dat dat goed lukt!
Vrijdagavond hadden we weer ’n feestje in Rönin-mäki, de buurt naast de mijne. Ook dit feestje werd weer eens door de beveiliging beëindigd, best balen, vooral omdat het een van de laatste is. Maar ja, momenteel is niemand meer bang om een ‘gele kaart’ te krijgen (dat risico loop je als je ’n feestje in je appartement houd….en uiteraard is 2x geel rood: dus vertrekken), aangezien we toch allemaal nog maar eventjes hier zijn. Vandaar dat we ook naar het gebouw achter het mijne verhuisd zijn. Terwijl we van gebouw naar gebouw liepen ontstond er een groot sneeuwballengevecht, want het was weer begonnen met sneeuwen. Dat werd ook wel tijd, want de meeste sneeuw was al veranderd in ijs. Een ding heb ik hier geleerd….sneeuw maakt echt veel mensen blij!
Die avond moest ik ook afscheid nemen van Holger en Franzi. Ik vind het eigenlijk wel jammer dat ik hen pas zo laat goed heb leren kennen. De laatste dagen zag ik hen bijna iedere dag. Maarja … beter laat dan nooit. Waarschijnlijk ga ik ze wel eens opzoeken.
Mijn zaterdag was erg gestresst. Geert zou vandaag namelijk komen en ik had nog ’n paar dingen te doen. Mijn dag begon dus al vroeg met wassen, opruimen, boodschappen doen en poetsen. Uiteindelijk was het dan zover en kon ik ‘m gaan ophalen bij ’t station…whoehoe!
En voor Danielle: sorry….we hebben er geen ‘film-scene’ van gemaakt. Toevallig stond ik bij het treinstel waar hij uitstapte, dus hoefden we niet naar elkaar toe te rennen ;-).
We zijn vrijwel meteen richting Myllyjärvi gegaan en na ’n korte ontmoeting met mijn buurmeisje zijn we bij Sara en Jacob soep gaan eten. Dit was best vreemd, ook omdat ik af en toe Engels moest praten tegen Geert (omdat ik niet onbeleefd wilde zijn). Maarja, ik zou er maar aan moeten wennen.
Na de soep zijn we snel naar ’n ander gebouw gerend, want daar zou een maaltijd op ons staan te wachten. Charlotte had voor ons gekookt, en met ons bedoel ik : Vasilis (haar Griekse vriend), Ioanna en aanhang (waar ik de naam niet van kan uitspreken), haar Finse buurmeisje (waar ik de naam niet van weet) en Geert en mij. Best raar gezelschap dus, maar oké. Charlotte had Franse hartige en zoete crêpes voor ons gemaakt.
Na dit etentje zijn we een paar kamers verder gaan koekeloeren, want in de kamer van Manuel (Duitser van die carnavalsvereniging) zou wederom een feestje plaatsvinden. Na hier een paar gezellige uurtjes doorgebracht te hebben, en ’n deel van het gezelschap op stap gingen, zijn Geert en ik weer terug gegaan, aangezien Geert bijna rechtop stond te slapen.

Zondag was helaas geen relaxdag. Om 10.00u had ik bij de fietsenmaker een afspraak om mijn fiets weer in te leveren. Gisteren was ik ook al bij hem geweest, maar toen had die beste makker helaas geen geld (wat een gedoe), dus na enige stennis kon ik vandaag bij hem terecht. Zonder problemen kreeg ik het afgesproken bedrag terug.
Daarna moesten we naar het station op de gereserveerde trein en buskaartjes op te halen. Na de treinkaartjes te ontvangen te hebben, moesten we nog wachten voordat het loket van de busreizen open ging. Om de tijd om te krijgen zijn we dus gezellig met Jacob bij Hesburger gaan eten…een goedkoop aftreksel van MacDonalds.
Uiteindelijk hadden we dan alles geregeld en zijn we met de bus richting Myllyjärvi gegaan. Geert en ik zijn wel eerder uitgestapt, want we moesten nog boodschappen doen voor Lapland. Na een hele dag gelopen te hebben en we dus aardig aan de spreekwoordelijke ‘hek’ waren, hadden we eindelijk mijn appartement bereikt.
Tijd om uit te rusten hadden we niet, want we moesten alles inpakken voor Lapland. Eigenlijk was ik nog van plan om bij iemand op de koffie te gaan, omdat veel mensen die avond zouden vertrekken, maar helaas had ik ’t te druk met inpakken en alles klaarmaken.
’s Avonds zijn we dus met de taxi naar het treinstation gegaan en na bijna een uur gewacht te hebben (we waren veeeeel te vroeg) kon de reis beginnen. Het was intussen al 21.30u, maar omdat we na 1,5 uur moesten overstappen (de enige keer) leek het ons beter om nog eventjes wakker te blijven.
In Tampere moesten we dus overstappen en hiervandaan kon de reis beginnen. Om 9.00u zouden we in Rovaniemi zijn, het zou dus nog een lange reis worden.

Maanantai 22 Joulukuu

De treinreis was niet echt comfortabel en de meeste van ons hadden maar weinig geslapen. Vanuit Rovaniemi moesten we ons opdelen, 3 konden per auto naar het huisje, 3 per bus. Ik behoorde tot de busgroep, omdat het me ook leuker voor Geert leek om alvast iets van Lapland gezien te hebben (en nu was het nog licht). Bovendien zou het qua tijd niet veel schelen.
Na enkele uren waren we dus in Muonio aangekomen, waar we opgepikt werden door Jacob om naar Kihlanki te gaan, waar ons huisje zich zou bevinden. Daar aangekomen heb ik eerst het huisje bekeken. Echt gaaf….en ’t zwembad en de sauna zagen er goed uit. Het huisje lag ook iets hoger op ’n berg en onderaan was een (bevroren). De eigenaar van het huisje had ons verteld dat de rivier de grens is, want aan de andere kant van de rivier bevond zich Zweden. Best grappig. Als ik opstond had ik ’n uitzicht over Zweden.
Er lag trouwens meer sneeuw dan mijn vorige keer in Lapland. Soms zakte je tot over je knieën weg. Lopen kon dus erg intensief zijn.
Koken zou ik trouwens niet hoeven te doen aangezien Stefan, een Oostenrijkse vriend van Ingrid, 10 jaar kok is geweest en het leuk vind om te koken. Hij heeft ons dus iedere keer verwend met de lekkerste maaltijden.

Tiistai 23 Joulukuu

Vanmorgen moesten we al vroeg op, omdat Sara, Jacob, Geert en ik een ‘Snowmobile-safari’ geboekt hadden. Ook zouden we tussendoor een rendierenboerderij bezoeken.
Dit was écht gaaf. Voordat we vertrokken kregen we een overal, helm, handschoenen en laarzen aan en na enige uitleg was het tijd om te gaan.
Boh…..dat ging hard!!!! Geert en ik zaten samen op een scooter, maar dit had ik niet verwacht. We gingen best steile bergen op en af, en er waren mega veel hobbels op de weg, waardoor het allemaal vrij extreem was. Ik kan jullie zeggen dat ik ‘m af en toe toch écht wel kneep toen ik achterop zat. Voor mij voelde het alsof ik op een rodeo-stier zat…zo heftig was het af en toe. Soms dacht ik echt dat ik zou vallen.
Ook ik heb een deel gereden, wat makkelijker was dan achterop zitten. Geert had het toen ook niet zo zwaar, omdat dat gedeelte vlakker was….Maar het was wel ruig.
Tijdens de pauze kregen we typisch Laplands drinken en snacks en konden we een winkeltje bezoeken. Daarna was het tijd voor de rendieren tocht. Erg snel ging dit niet, eigenlijk werden we gewoon begeleid door een man. Maar het was wel leuk. Totaaaaal anders dan de husky-safari.
Op de weg terug kreeg een van de scooters pech, dus moesten we allemaal wachten. Uiteindelijk zat de tocht er dus op en was het intussen al 3 uur. Moe maar voldaan gingen we weer op weg naar ons huisje.
Onze activiteiten in het waren trouwens erg relaxed: zwemmen, sauna, film kijken, bij de open haard zitten en goed eten en drinken. Geert heeft ook nog een poging tot ijsvissen gedaan, maar helaas zonder goed resultaat. Ook heeft hij geprobeerd te snowboarden, wat natuurlijk onmogelijk is in die losse sneeuw, maarja….het zijn wel leuke foto’s geworden ;-).

Keskiviikon 24 Joulukuu

Vandaag begon mijn dag minder goed. Net toen Geert en ik (veilig, met pyjama aan ;-) ) aan het knuffelen waren……gebeurde iets dat niet op de planning stond. Door een onverwachte beweging van Geert schoot mijn knieschijf van zijn plek. AUWAAAA!!! Toen had ik pijn. Ik merkte meteen dat het niet goed zat en had echt zoiets van ‘dit kan niet waar zijn!’. Maar toch wel. Ik heb het hele huishouden bij elkaar geschreeuwd met de woorden “Does anybody of you something medical” en dit werkte, want binnen en halve minuut stond iedereen rondom ons bed/matrassen. Toen hebben we de eigenaar van het huisje gebeld voor het nummer van de dokter, maar hij zei dat we 112 moesten bellen. Dat is dus ook gebeurd en er zou iemand aankomen. Terwijl iedereen mij rustig probeerde te houden en zakken gevuld werden met sneeuw om af te koelen moest ik zo’n half uur wachten. Uiteindelijk kwam er een ambulance (!!) aan. 2 Broeders, een vrij jonge man en vrouw, kwamen mij ‘redden’. Althans, van redden was er niet veel sprake. Zij wilden niet aan mijn knie gaan fröbelen, omdat het te gevaarlijk zou zijn. Dus….ik moest mee met de ambulance. Hier had ik dus helemaal niet op gerekend! Voordat ik het wist hadden ze me een infuus aangesloten en kreeg ik een lichte vorm van morfine toegediend.
Toen kwam het volgende probleem. Geert en ik sliepen onder…dus we moesten een trap op. De brancard kon hier niet komen en buiten lag alles vol met sneeuw. Terwijl een paar jongens al een pad door de sneeuw begonnen te graven (wat achteraf niet nodig was geweest) werd mij gevraagd of ik zelf naar boven kon. Stoer als ik ben wilde ik dat natuurlijk proberen. Toen ik onder aan de trap stond werd het me toch een beetje slecht. Ik had het erg benauwd, dus alle deuren werden open gezet en ik kreeg water toegereikt. Toen moest ik toch écht naar boven. Aan beide kanten ondersteund probeerde ik zo goed mogelijk te hinkelen, maar iedere beweging deed echt pijn. Boven aangekomen werd ik op ’t bed gelegd en toen kon mijn toch naar Muonio beginnen. Geert mocht ook mee in de ambulance, maar de vrouw kwam naast mij te zitten. Daar had zij enkele vragen voor mij (o.a. hoe het gebeurd was en even later vroeg ze mij hoe ze dat zou moeten omschrijven) en daarna hebben we over vanalles verteld: Jyväskylä, studeren in ’t buitenland, het gezelschap in ’t huisje, etc. Trouwens, het liedje ‘Last Christmas’ zal mij altijd blijven herinneren aan dit avontuur, want dat werd gedraaid toen ik de ambulance werd ingedragen.
In het ziekenhuis kreeg ik nog extra medicatie, omdat ze me van bed naar bed moesten verplaatsen. Daarna bekeek de arts mijn knie en na een tijdje zat de knieschijf weer op z’n plaats. Toen werd mijn been in ’t gips gezet, maar aangezien ik vroeg of ik nog zou mogen zwemmen/sauna/douchen werd uiteindelijk mijn gips opengeknipt en weer dichtgemaakt met verband. Op deze manier zou ik zelf het gips kunnen afhalen als ik me wilde douchen ofzo. Ook moest ik de rekening betalen voor de ambulance en voor het ziekenhuis. Ik hoopte al dat het een beetje goedkoper zou zijn omdat ik die Finse studentenkaart had….. Dit was ook het geval, want alles bij elkaar koste het me iets meer dan €25,- !!! Het ritje met de ambulance kostte me €9,50 dus dit is veel goedkoper dan een taxi….echt belachelijk, maar wel handig!
Wel raadde de dokter me aan om in Jyväskylä foto’s te laten maken. Ivm kerst was bij hen de röntgenafdeling gesloten. Ook kreeg ik krukken mee (met spikes!), maar die moest ik weer inleveren als ik op vrijdag naar huis zou gaan.
Al met al viel het dus wel mee, het was vooral lastig met alles: met zitten, slapen, trappen lopen, wc, maar iedereen (en vooral Geert) hielp me goed met alles, dus dat was wel fijn. Het heeft mijn vakantie in ieder geval niet verpest. Wel was ik echt aan het huisje gekluisterd, maar gelukkig hadden wij alles al gedaan wat we op planning hadden.
’s Avonds zouden we kerstavond vieren en in tegenstelling tot de Nederlandse traditie is dit de meest belangrijkste kerstdag in veel landen. Ook hebben we onderling een paar kleine cadeautjes gegeven. Dus de kerstsfeer zat er al goed in. Het eten was trouwens meesterlijk, Stefan had goed zijn best gedaan, al hadden we maar beperkt ‘culinair’ eten.

Torstai 25 Joulukuu

De dag erna was weer erg relaxed. Vooral voor mij, aangezien ik weinig kon. Film kijken, beetje op en neer hompelen en dat was ‘t. Wederom stond er een feest maaltijd op ons te wachten, maar ’s avonds ben ik al wat spulletjes bij elkaar gaan zoeken, aangezien we de 26e alweer zouden vertrekken.

Perjantai 26 Joulukuu

Vandaag moesten Geert, Gloria en ik om 08.50u de bus hebben, wat dus betekende dat we om 8 uur van ons huisje zouden moeten vertrekken. Behoorlijk vroeg dus! Maarja, niets aan te doen aangezien de latere trein vol zat. De busreis was wel oké, al was het een beetje een gedoe met mijn gipse been. In Rovaniemi zouden we 5 uur moeten wachten, een minder leuk vooruitzich dus. Maar zo hebben we ons wel onder het poetsen uit kunnen maken ;-).
Het wachten viel wel mee, de bus had ook vertraging, dus dat was mooi meegenomen. Bij het eerste de beste chinees restaurant zijn we naar binnen gegaan, aangezien we de hele dag nog niets fatsoenlijks gegeten hadden (en het was intussen al rond 13.00u.
Omdat we toch genoeg tijd hadden hebben we uitgebreid en lekker lang getafeld. Daarna hebben we een beetje door Rovaniemi (letterlijk) gesjokt en de rest van de tijd hebben we bij een of ander coffee-bar doorgebracht (nee, geen coffeeshop).
Op het treinstation kwamen we nog een aantal bekende van ons tegen, maar daarna was het gelukkig ook tijd om naar Jyväskylä te gaan. Deze treinreis zou weer zo’n 12 uur duren, daarna zouden we in Tampere 2 uurtjes (midden in de nacht) moeten wachten en tenslotte hadden we nog een busreis van 3 uur voor de kiezen. Kortom,we zouden rond 9 uur ’s morgens weer in Jyväskylä zijn (wat betekend dat sommigen onder ons een hele dag gereisd zouden hebben).
De reis viel mij eigenlijk wel mee. Af en toe kon ik slapen en vooral de busreis vanaf Tampere heb ik helemaal geslapen. Het voelde in ieder geval niet alsof ik een hele dag gereisd had, dus dat was dan weer een meevallertje.

Lauantai 27 Joulukuu

Rond 10 uur was ik weer goed en wel in mijn kamer en meteen konden we beginnen met de was. Holladiejee….Gelukkig was Geert er dit keer bij, want voor mij, als Manke Nelis, zou het best een opgave zijn geweest om steeds naar dat andere gebouw te lopen.
Ook al vond ik het zelf in eerste instantie niet zo nodig, en het zou bovendien veel tijd gaan kosten, toch ben ik na lang twijfelen naar het ziekenhuis gegaan om röntgenfoto’s te laten maken. In totaal heeft dit grapje ons 4 uur geduurd. Steeds werden we weer naar een andere wachtkamer gestuurd, vol met krijsende kinderen. Best vervelend als je vrij moe bent …
Maarja, ik zou nu tenminste wel zekerheid hebben wat betreft mijn been. En de uitslag was goed. Er was in ieder geval geen breuk op de foto’s te zien, wel kon het zijn dat er nog wat kleine splintertjes in het kraakbeen zouden zitten en dat zou vanzelf moeten overgaan. Ook werd me verteld dat ik nog zo’n 2-4 weken last zou hebben van mijn knie, maar mijn gips hebben ze in ieder geval daar gehouden. Dus mocht ik weer ‘naakt’ rondlopen. Als ik langere stukken zou moeten lopen zou een ondersteuning moeten dragen, dus die zijn Geert en ik dan ook maar meteen gaan kopen bij de Apteekki.
De dag was toen al zo goed als om, en we waren allebei poepmoe. Buiten gekookt te hebben en alle kaarten/decoratie van de muur gehaald te hebben, hebben we niet veel bijzonders gedaan. Tijd om weer eens een hele nacht te gaan slapen.

Sunnuntai 28 Joulukuu

Opruimen-inpakken-opruimen-inpakken-rotzooi weggooien-heeeeeeel veel rotzooi weggooien-pakketje klaarmaken…….Zo zag mijn zondag er zo’n beetje uit. Alles stond in het teken van mijn vertrek richting Helsinki/Londen met als eindbestemming Wessem!
’s Avonds zouden wij nog gaan uiteten met Gloria (+ 7 Oostenrijkse vrienden), Wilma, Sven, Ioanna (+ haar zussen). Een dolle boel dus … Het was eigenlijk best wel gezellig en bij dit restaurant hadden ze niet schnitzels zo groot als deurmatten, maar pizza’s zo groot als deurmatten en ook nog eens goedkoop! Ideaal studentenrestaurant dus :-).
Na het etentje zijn we er nog eentje gaan drinken bij Gloria & friends en ook al kende ik de meeste pas een paar minuutjes, toch zat de sfeer er goed in. Laat hebben we het niet gemaakt.
Daarna nog eventjes een paar dingetjes inpakken en dan weer slapen….morgen weer een dag (de laatste!!!).

Maanantai 29 Joulukuu

Zie het ritme van zondag. Nu was het dan echt menens, alles moest klaar vandaag. Ook moest ik nog naar Kortepohja om mijn survivalkit terug te brengen, naar de bank om mijn bankrekening te sluiten, treintickets kopen, pakket opsturen en de laatste dingen inpakken/afgeven/weggooien. Deze dag is er werkelijk vanalles misgegaan en de Finse post hanteert helaas ook een beetje hogere prijzen dan de Nederlandse (niet grappig gewoon). Mijn laatste dag in Jyväskylä was dus aardig stressen om alles gedaan te krijgen. Ik zal jullie de details van de dag besparen, maar ik kan jullie vertellen dat ik behoorlijk geïrriteerd was die dag. Best jammer.
Op het station kwam ik Gloria (weer) tegen en het bleek dat zij hetzelfde had. Ook bij haar was vanalles verkeerd gegaan. Maarja, nu zouden we beide op weg gaan naar Helsinki: zij om daar nieuwjaar te gaan vieren, wij om op ons gemak de vlucht te kunnen pakken (we hadden namelijk een hotel geboekt, zodat we niet ’s nachts in Jyväskylä hoefden te vertrekken).

Terwijl ik dit typ zit ik in de trein, want dit is werkelijk het eerste moment dat ik tijd heb om dit verslag te typen. Er komt nog een laatste verslag aan, welke gaat over mijn belevenissen in Londen en mijn terugkeer naar huis, maar het kan wel even duren voordat deze online komt. Ons vliegtuig landt op zaterdag 3 januari rond 23.00u in Weeze (DL), dus ik ben pas ’s nachts in Wessem. Dus waarschijnlijk zullen jullie over een dikke week mijn laatste verslag hier vinden.

Ik hoop trouwens dat jullie allemaal een hele fijne kerst hebben gehad. Sorry, dat ik geen kaartjes heb gestuurd, maar dat is er helaas bij ingeschoten! Time flies when you’re having fun!
Wel grijp ik deze laatste kans aan om jullie allemaal een hele fijne jaarwisseling toe te wensen en natuurlijk al het goeds voor 2009!!! Enne….tot snel!!

Laatste loodjes

Hier dan eindelijk weer een berichtje van mij. Sorry voor de vertraging, maar zoals jullie wel zullen lezen heb ik 't vrij druk gehad met verslagen schrijven. Dus eerlijk gezegd had ik weinig zin om naast al dat typen ook nog mijn weblog te typen....maar hier is dan weer een update!!

Maanantai 1 Joulukuu

Aaaah….sirene!! Met ’n kloppend hart werd ik wakker en ging ik op zoek naar kleding. Buiten ging het luchtalarm af….wat was er aan de hand??
Nou, het waas de eerste maandag van de maand, 12.00u: dàt was er aan de hand. Het was de eerste keer dat ik dit luchtalarm in Finland hoorde en ik schrok me behoorlijk. Inderdaad, ik lag behoorlijk lang te slapen, maar ik zal mijn Lapland-reis (en het feit dat ik ’n vrije maandag had) maar de schuld geven.
Een paar uur later ben ik naar het zwembad gegaan, omdat ik dit keer zou gaan meedoen met Aqua Aerobics. Erg leuke les, al kregen we wel meteen de volle laag toen we 1 minuutje te laat waren (Finnen zijn erg stipt). Maarja, gelukkig waren een stel andere uitwisselingsstudenten nog later, jammer voor hun, maar dat kwam wat beter uit voor ons.
Later die avond had ik samen met de Denen een privé-sauna. Tegen betaling van €5,- per maand kun je wekelijks een uurtje privé-sauna hebben. Aangezien het vooral in December erg lekker is om naar de sauna te gaan, hebben we gezamenlijk 2 uurtjes per week gereserveerd.

Tiistai 2 Joulukuu

Vandaag zou ik eigenlijk Finse les hebben, maar omdat ik besloten had om het examen niet te maken, ben ik ook niet naar de les gegaan. Deze tijd kan ik beter besteden aan al de verslagen die ik moet maken en ter voorbereiding voor mijn presentatie.
Dat is dus eigenlijk ook hetgeen dat ik die dag gedaan heb: typen, typen, typen én op zoek naar informatie. Gelukkig worden die saaie dingen vaak genoeg afgewisseld door leukere dingen. Af en toe komt iemand ‘op de (oplos)koffie’ of ga ik lunchen of boodschappen doen met anderen. Maar toch, de laatste loodjes zijn altijd vervelend.

Keskiviikon 3 Joulukuu

Het was weer eens tijd voor mijn PR-les. Toen ik in Lapland zat was mijn lerares ook buiten Finland, dus heb ik gelukkig geen lessen hoeven te missen. Erg fijn. De lessen van PR staan alleen nog maar in het teken van presentaties, erg saai dus. De meeste studenten zijn bovendien erg slecht in presenteren en lezen alles gewoon van ’n blaadje voor (foei!). In Maastricht heb ik wel les gehad in presenteren, vandaar weet ik dus wel hoe het hoort te zijn, maar omdat de Finnen zo lui zijn, word je dat zelf automatisch ook.
Later op de dag zou ik eigenlijk nog mee moeten doen met ’n andere sportactiviteit (‘Contact Improvisation’), maar omdat de les me eigenlijk niet zo leuk leek (beetje zweverig) leek het mij een beter plan om maar verder gaan met de verslagen. Vandaar dat ik ’n zielig mailtje heb gestuurd naar de organisatie om te zeggen dat ik ziek was (foei foei, maar het is alsnog beter om te liegen dan weg te blijven zonder afmelding).

Torstai 4 Joulukuu

Aangezien ik volgende week mijn PR presentatie heb, was het weer eens tijd om met Holger (zie foto’s bij carnaval’s verslag) af te spreken. Net voordat we ons zouden gaan treffen vond ik op het internet een powerpoint presentatie die precies datgene behandelde waar wij het over moesten gaan hebben…..helaas was de presentatie in ’t Duits. Maarja….komt het even goed uit dat Holger een Duitser is!! Ideaal dus.
Verder had ik ook nog een geheimzinnig pakketje ontvangen, namelijk een pakketje van Sint en Piet gevuld met overheerlijke, chocolade pepernoten! Tevens zat er ook het recept bij, voor het geval ik er geen genoeg van kon krijgen. Sint en Piet….hartstikke bedankt!!! :-)

Perjantai 5 Joulukuu

Vandaag had ik de laatste les van het vak over de Finse samenleving. En blij dat ik was, dit vak was namelijk erg saai. Nu moest ik hier alleen nog 2 verslagen voor schrijven. Na lunch, ben ik met Sara en Jacob bij het Alvar Aalto museum geweest. Zoals eerder vermeld zijn op vrijdagen alle musea gratis in Jyväskylä en ik wilde hier toch wel een kijkje nemen. Heel Jyväskylä is fan van deze architect, maar ik vond het museum maar prut. Ik wilde hier naartoe omdat ik wilde weten of het de moeite waard zou zijn om dit aan Geert te laten zien (aangezien het gerelateerd is aan zijn opleiding). Maar dat geld kunnen we ons dus besparen!
Al mag het in Nederland die dag pakjesavond zijn…ik was volledig in kerstsfeer! Ik had die dag namelijk een ‘Pikkujoulu’, wat een traditioneel Fins feest is. (Bijna) Iedereen was mooi aangekleed en opgetut en de ruimte waar het feestje plaatsvond was erg leuk en kerstachtig aangekleed. Bovendien was er een overvloed aan erg lekkere Finse gebakjes en andere lekkernijen. Dit was echt een leuke en sfeervolle avond!
Deze pikkujoulu diende voor mij eigenlijk meer als ‘pre-party’, want later ben ik nog op stap gegaan. Aangezien Finland op 6 december Onafhankelijkheidsdag viert, en op die dag dus iedereen vrij heeft, was de stad overladen met dronken, voornamelijk oudere, Finnen. Echt erg……zo dronken dat ze niet meer kunnen lopen en op straat in slaap vallen. Triest!
Maar ik heb me wel geamuseerd, het was trouwens alweer ’n tijdje geleden dat ik in Kharma was geweest. Ook was ik met ’n groepje meiden daar die ik normaal niet zo vaak zie, dus het is altijd leuk om weer even bij te kletsen en om eens in ’n ander gezelschap te zijn.

Lauantai 6 Joulukuu

Vandaag was Finland werkelijk dood. Ongeveer alles was gesloten: supermarkten, zwembad, winkelcentrum….alles.
Om 15.00u zou er in Roninmäki, de studentenwijk naast die van mij, een groepsfoto worden gemaakt met een aantal Erasmus-studenten die in Roninmäki of Myllyjärvi woen. Het was een hele klus, maar uiteindelijk zijn er wel verschillende foto’s gemaakt. Toen besefte ik ook dat ik nog laaaaaaaaaaang niet iedereen kende, en dit was nieteens een kwart van de Erasmus-studenten. Jyväskylä is dan ook niet voor niets de studentenstad van Finland.
Later ben ik met Sara, Jacob en Melanie (Duitsland) naar de bioscoop gegaan en hebben we Madagaskar 2 gezien. Deel 1 is beter, maar het vervolg is een goede tweede. Aangezien het Onafhankelijkheidsdag was, waren er veel besloten (Finse) feestjes in de stad, dus bijna niets was openbaar die dag. Vandaar dat we maar in de bar van ’n groot hotel er eentje zijn gaan drinken. Erg chique hotel trouwens…..dat was later ook aan de prijs van de glögi (Finse glühwein) te zien. Maarja, dat is dan maar zo.
Ik was niet superlaat thuis, maar omdat het intussen al middernacht was geweest en hier bijna 1 uur (dus bijna 24.00u in NL), besloot ik om nog eventjes wakker te blijven, aangezien mijn grote (en enige) zus op die dag haar 24e verjaardag mocht inluiden. Maar na voor haar een Finse verjaardagsliedje gezongen te hebben, zat mijn zaterdagavond er toch echt op.

Sunnuntai 7 Joulukuu

Vandaag had ik een best productieve dag. Ik was bezig met de presentatie voor PR en als ik dat moe was ben ik met een ander verslag in de weer gegaan. Verder ben ik om 14.00u richting centrum gegaan, omdat SinFis (symfonisch universiteitsorkest) een optreden zou hebben, in combinatie met ballet. Ik moet zeggen dat ik erg onder de indruk was van de strijkinstrumenten, maar de rest van het orkest (met name de blaasinstrumenten) waren soms erg teleurstellend. Omdat ze allemaal bekende nummers speelden, hoorden je natuurlijk ook waar het fout ging. Bovendien was het ballet niet echt professioneel, maarja, ik ben natuurlijk ook niet echt ’n liefhebber. Het klinkt allemaal negatief, maar ik vond het wel leuk dat ik daar geweest was, want nu was ik weer een ‘ervaring’ rijker en het is altijd beter dan thuis huiswerk te maken.
Na het concert was het tijd om te barbecuen….inderdaad barbecue in Finland. Buiten. In de sneeuw. En ik kan jullie zeggen dat het koud was…….dus zodra ik mijn makara’s op had (Finse worstjes) en de warme chocolademelk alweer koud was, ben ik maar weer terug naar binnen gegaan. Bovendien had ik nog steeds genoeg huiswerk en was er bezoek uit Helsinki (Ingrid en Danni), die ik ook nog even gedag wilde zeggen.
Ik ben er trouwens achtergekomen, ofja eigenlijk wist ik dat al, dat ik ’s nachts veel productiever ben. Aangezien ik geen lessen meer heb, kan ik die tactiek ook goed toepassen. Ik slaap ietsje langer uit en werk ’s avonds ietsje langer door.
Vaak, als ik me niet meer zo goed kan concentreren, ga ik eerst met Jacob en Sara een film kijken en dan na 23.00u pas aan mijn essays werken. Voor mij werkt dit eigenlijk het beste, want na zo’n film staat je verstand op nul en dan kun je fijn aan de slag.

Maanantai 8 Joulukuu

Vandaag moest ik de laatste hand leggen aan de presentatie, maar bovendien moest ik een ander verslag afhebben, aangezien ik dat op woensdag in zou moeten leveren. Dus eigenlijk heb ik over maandag niet veel te vertellen. Ik geloof dat ik m’n was weer heb gedaan, maar ja, dat is ook niet echt interessant meer. Wel heeft het die dag weer heel veel gesneeuwd, dus er lag weer een dik, vers pak sneeuw. Altijd leuk….beter dan die zwarte ‘pratsj’. Bovendien is het veel gladder als de sneeuwlaag weg is, dus fietsen wordt dan ook ’n stuk gevaarlijker.

Tiistai 9 Joulukuu

Vandaag had ik dan mijn presentatie, die wel oké verliep al waren we heel erg gehaast. Onze lerares had een erg slechte planning gemaakt, wat betekende dat op die dat meer dan 10 groepen zouden moeten presenteren , in een tijdsbestek van 1,5 uur. Dit gaat dus niet…… Maarja, omdat Holger nog een ander examen had, konden wij als een van de eerste presenteren, erg fijn. De rest van de presentaties was redelijk saai (die van ons waarschijnlijk ook hoor), maar er was een groep die er toch wel bovenuit sprong. Het was het groepje dat een presentatie had over Rusland. Na een korte introductie over typisch Russische kenmerken (lada, stalin, vlag, etc.) wilden ze ons één product niet alleen laten zien, maar ook laten ‘ervaren’. Die gekken hadden namelijk een fles Russische wodka meegenomen (én plastic bekertjes) en begonnen fijn wodka uit te delen. Om half 3 overdag! Ik heb me kapot gelache….echt grappig. Bovendien is het wel een duur grapje, want zo’n fles kost aardig wat (jaa…alcohol is hier echt belachelijk duur, vooral in de winkels). Dit was trouwens ook mijn laatste echt les in Finland, dus alweer iets afgerond.
’s Avonds ben ik weer film gaan kijken en daarna nog wat aan mijn verslag gewerkt.

Keskiviikon 10 Joulukuu

Veel kreeg ik vandaag niet gedaan. ’s Morgens heb ik nog wat getypt, maar rond 2 uur wilde ik boodschappen doen, omdat het al snel donker zou zijn. Helaas heb ik het niet gered om voor het duister terug te zijn.
Daarna heb ik niet meer veel gedaan. Langzaam ben ik me gaan voorbereiden op het feestje van die avond, want we zouden het laatste ESN feestje hebben en dit zou een kerstfeestje, met eten, zijn. Dus….optutten, kerstmus op, et voilà!
Eenmaal aangekomen was er punch en kerstkoekjes, maar het eten zagen we nog niet. Het eten was er trouwens wel, maar daar hadden we gewoon over heen gekeken (kun je nagaan). De ‘maaltijd’ bestond uit rijstepap. Dat kán lekker zijn, maar niet de Finse versie…..want die is niet zoet maar zout. Mmmmm….jammie! Gelukkig was er een mogelijkheid om kaneelsuiker eroverheen te strooien. Maarja, het eten mocht de pret niet drukken. Het gezelschap was geweldig; er waren zoveel mensen daar en er waren zelfs mensen van de taalcursus van augustus daar, die niet in Jyväskylä studeerden, maar ergens anders. Het was trouwens toegestaan om eigen drank mee te nemen, dus de sfeer zat er al snel in!
Op een gegeven moment was het feest ‘afgelopen’, maar we zouden gratis toegang hebben tot een discotheek (wederom Kharma).
Aangezien het op dat moment happy hour was bij een café waar we sowieso voorbij kwamen, zijn we eerst nog daar naartoe gegaan. Na een tijdje had ik besloten om naar de discotheek te gaan, maar een (nogal aangeschoten) Sara en Jacob had ik achtergelaten.
Kharma was erg leuk….iedereen was vrolijk (lang leve alcohol) en amuseerde zich kostelijk! Ook was dit een van de laatste mogelijkheden om met zo’n grote groep bij elkaar te zijn, dus we probeerden allemaal er zoveel en zo lang mogelijk van te genieten.
Op een gegeven moment was ik dan stiekem toch moe en ging ik dan ook maar eens naar huis. Eenmaal hier aangekomen zag ik dat er nog licht brandden bij de Denen in ’t appartement en ik hoorde allerlei lawaai. Dus…..ik er naartoe.
Toen ik aanbelde was het eerst even stil….je hoorde geroezemoes en ik hoorde ze zeggen: ‘Will it be police??...No, it will be Kelly’. En inderdaad, daar was ik dan. Zij hadden daar hun eigen privé party met Sergio (Brazilië), Miguel (Ecuador) en Vladimir (Servië). Mijn god….wat was iedereen dronken. Vooral de Denen…ik heb me kapot gelachen. Natuurlijk was ik zelf ook niet meer de nuchterste, maar ik had ‘m niet zo erg hangen als zij.
Na een tijdje ben ik dan toch maar naar onderen gegaan en heb ik mijn bedje opgezocht. Die dag erna zou ik moeten tennissen om 2 uur, dus ik moest wel voor die tijd op….Hyvää!

Torstai 11 Joulukuu

Dat opstaan was nog niet zo makkelijk als gedacht. Ik was écht moe. Ik had Sara al gesmst om te vragen of zij gingen tennissen. Ook had ik al op internet gekeken, maar ik ontving geen teken van leven. Dus, ik dacht dat zij niet zouden gaan … en dat zou voor mij dan natuurlijk ook ’n vrijbrief zijn. Ik dacht dus nog eventjes mijn ogen te sluiten, met als gevolg dat ik pas rond kwart voor 3 wakker werd. Helaas….tennis had ik dus gemist. Maar ook het daglicht dus! Hahaha…toen ik wakker werd, begon het al donker te worden. Dan voelt het echt alsof je een dag hebt verspild. Maarja…het was niet anders.
Ik had ’n beetje last van ’n kater, dus erg productief was ik niet. Dit kwam pas weer ’s avonds. Ik had besloten om toch maar ’n feestje over te slaan….ik had genoeg gehad en vond het bovendien te ver fietsen. Wel vorderde ik erg in mijn essay…dus uiteindelijk was mijn dag toch niet helemaal verknoeid.

Perjantai 12 Joulukuu

Vandaag was ik weer eens gaan lunchen bij de universiteit en daarna was het dan eindelijk zover. Ik had een verslag af waar ik al enkele dagen mee aan het worstelen was. Nu hoef ik nog maar 1 verslag in te leveren. Whoehoee….feest!
Verder ben ik gaan checken of Sara en Jacob nog in leven waren, want ik had sinds woensdagnacht niets meer van hen vernomen (totdat Sara belde laat in de middag). Onder het genot van een thee hebben we de hele woensdagavond/nacht nog eens besproken, want deze was behoorlijk memorabel. Zij hadden zich echter enorm beroerd gevoeld (zeg maar een dikke vette kater), dus ik mocht écht niet klagen.
De hele dag was ik al vrolijk en de hele tijd was ik aan het zingen en fluiten….en dat puur omdat ik dat verslag af had.
Bovendien had mijn buurmeisje ’s nachts bezoek gekregen. Althans, dat vermoedde ik want toen ik wakker werd vond ik ’n paar herenschoenen en –jas in de gang. Ik wist dat ze vrijdagnacht een Griekse vriend verwachtte, maar schijnbaar was hij al een dag eerder daar (goed geregeld, ahum). Sowieso vind ik het een rare combinatie. Schijnbaar is het een goede vriend van haar, maar hij is een 28 jaar oude, griekse ‘man’ en zij is een (net) 21 jarig, Grieks ‘meisje’. Het is echt een wereld van verschil….maarja, wie ben ik om dat te beoordelen?? Hij is wel erg beleefd en aardig, dus dat scheelt wel al.
’s Avonds had ik een afscheidsfeestje van ’n Nederlands meisje (studeert in Leuven). Het was niet echt een ‘party-party’, maar meer een gezellige bijeenkomst, maar het was wel weer eens een leuke afwisseling. De tijd vloog in ieder geval om, want ik dacht dat het 12 uur was, maar het was intussen al 2 uur….maarja, nogmaals ik hoef toch niet te werken/vereniging/school…dus kan lekker uitslapen als ik het nodig heb. Dat zal me nog gaan tegenvallen in Nederland!!

Lauantai 13 Joulukuu

Vandaag had ik eigenlijk weer ’n vrij loze dag. Huiswerk maken lukte ’n beetje, maar niet zoveel als ik gehoopt had en toen het eindelijk avond was (dus wanneer ik productief word), kwamen Sara en Jacob op bezoek. Natuurlijk is dat ook altijd gezellig en dat verslag dat komt nog wel (moet het voor kerst af hebben).
Morgen ga ik trouwens naar Kuopio…inderdaad die stad heb ik al vaker genoemd! In augustus zijn we met de taalcursus naar Kuopio geweest (met z’n toren). Holger en Franzi hadden plannen om daar naartoe te gaan, omdat er schijnbaar een redelijk goed kerstmarkt zou moeten zijn. Het zal me benieuwen, want de vorige kerstmarkt was behoorlijk slecht (zie vorige verslag als het goed is). Maarja, eigenlijk ga ik gewoon mee voor de gezelligheid en om de sleur van het huiswerk maken te doorbreken (ja Evy, inderdaad je leest het goed: sleur!). In mijn volgende verslag zullen jullie wel lezen hoe het is geweest.
Langzaam, of eigenlijk erg snel, komt het einde dan écht in zicht. Over een week is Geert al hier….aah!! En voor ik het weet zit ik in Lapland of in Londen……of in Weeze op ’t vliegveld. Er valt niet meer te zeggen dan “Time flies when you are having fun!!”

PS. Dit keer niet zoveel foto’s, omdat mijn camera nog steeds buiten gebruik is.