Oké, hierbij dan het vervolg van de dag! Het was de planning dat we rond 12u zouden vertrekken richting Central, waar we de metro zouden pakken. Helaas werd dit wat later, omdat een van mijn medereizigers te laat was. Ik ben trouwens met Frouke en Simon op reis gegaan. Simon ken ik via Martina en ik zie hem regelmatig op HKU. We zijn ook wel eens op stap geweest (zie ’n paar weken geleden), maar ik kende ‘m niet supergoed.
Maar goed, uiteindelijk hebben we dus in Central de metro gepakt naar Shenzhen (met ’n aantal keren overstappen). Vanuit daar moesten we ’n taxi naar het vliegveld nemen. Shenzhen is een stad in het vaste land van China en dus hadden we een binnenlandse vlucht in plaats van een internationale (wat ’n stuk goedkoper is dus). Dit hield ook in dat we op het metrostation al door heel wat formaliteiten moesten, maar eigenlijk ging het allemaal wel vlekkeloos.
Het voelde bij mij alsof die dag alles fout ging: we waren ’n stuk later vertrokken dan gepland (nog steeds ruim op tijd, maar toch), ik heb een sjaal kapot moeten trekken omdat deze vastzat in de rits van m’n tas (hoe dat is gebeurd is me nog steeds ’n raadsel…en nee…ik had de sjaal niet om, hij zat in m’n tas), m’n zonnebril is kapot gegaan en de reis duurde lang. Pfff….ik had er niet zoveel zin in.
De vlucht naar Shanghai ging prima, we kregen zelfs ’n complete maaltijd (oké, het was geen Emirates-voedsel, maar het was niet slecht).
Eenmaal aangekomen in Shanghai, onze koffers gepakt te hebben, gingen we in de rij staan voor een taxi. Toen kwamen we erachter dat we het adres van het hotel helemaal niet bij ons hadden. Simon zou alles voor ons uitprinten omdat hij ’n printer in z’n gebouw heeft en wij niet. Noujaa….foutje kan gebeuren, geen nood, maar het kostte wel enigszins moeite om het adres te achterhalen. Internet op de telefoon lukte niet, maar een of andere balie op het vliegveld wilde ons wel helpen. We mochten zelfs op internet kijken om de reserveringsbevestiging te vinden. Toen we die gevonden hadden was het nog zoeken waar het precies was. Ik wist ongeveer waar het moest zijn, maar niet exact. Uiteindelijk kwamen we erachter dat die ‘aardige balie’ ons eigenlijk een taxi wilde aansmeren voor een belachelijk tarief. Hier zijn we dus niet op in gegaan. Voordat we uiteindelijk de toeristeninformatie gevonden hadden, werd ons alweer een te dure taxi aangeboden. De toeristen informatie was erg behulpzaam en heeft ons geholpen met straten in het Chinees op te schrijven. Toen was het tijd om de ‘gewone’ taxi in te gaan richting het centrum van Shanghai.
Terwijl ik in de taxi zat, bedacht ik me dat het me helemaal niets meer deed. Ik ben intussen zo gewend geraakt aan taxi’s, vreemde landen, niet weten waar je naartoe gaat en het idee dat alles toch wel weer goed komt. Toen bedacht ik me dat ik de laatste jaren toch echt veel heb gereisd (in verhouding tot de rest van m’n leven).
Het hotel was niet echt bijzonder, we hadden ’n 3-persoonskamer met 3 losse bedden. Frouke en ik zijn al redelijk wat gewend, dus wij vonden het prima voor hetgeen dat we betaald hadden, maar Simon was minder enthousiast maar vond alles goed zolang hij geen ‘animals’ zou tegenkomen. Het viel hem dus ook zwaar toen hij 2 insecten op de badkamer tegenkwam (met animals bedoelde hij dus insecten), maar ja…geen gezeur! Frouke en ik zijn daarna gaan slapen, maar Simon ging nog rondlopen want hij had honger. We zouden er al snel achter komen dat hij echt heel veel eet!
Zondag 17 Oktober 2010
Simon had moeite met opstaan, dus zijn Frouke en ik naar de receptie gegaan om te vragen hoe het ontbijt zat. Voor omgerekend 1 euro konden we Chinees ontbijt krijgen. Dat 
Later zijn we met z’n drieën eerst een goede koffie gaan nuttigen en hebben we plannen gemaakt voor die dag. Allereerst zijn we naar People’s Square gelopen. Eigenlijk raar, we hadden niet eens in de gaten dat we er waren. Er was ’n asymmetrisch plein, kleine kermis, fitness-oefeningen en ’n park, midden tussen de drukke straten. Eigenlijk was ’t wel ’n leuke plek om te zitten/relaxen. Shanghai is ’n drukke stad en vooral het gebied waar wij ons momenteel begaven. Het People’s Square lag net na het winkelgebied, dus het was eigenlijk wel lekker om na de mensenmassa in een relatief rustiger gedeelte te komen. Ook was het omringd door (sommige) mooie gebouwen. Het verraste me eigenlijk wel. 
Daarna zijn we ’n beetje door de straten van Shanghai gaan slenteren, kwamen we het ‘echte Chinese leven’ tegen voordat we bij de Old Town waren. De naam spreekt voor zich. Dit is het traditionele Shanghai. Het was een druk gebied, de foto’s spreken voor zich, een soort van bazaar…of ja…allemaal kleine straatjes een grote vijver in het midden met ’n typisch Chinees theehuis, maar uiteraard kon ook hier de Starbucks niet ontbreken. 
Deze ligt echt overal. Het was echt enorm druk, het zag er zwart van de mensen. We hebben ons door de drukte heen gedrukt en kwamen zo bij de Yuyuan gardens uit. Dit zijn Chinese tuinen met tempels: erg mooi, maar het was er gewoon té druk. Het was me eventjes teveel, had het er even gehad. Om ’n beetje bij te komen hebben we genoten van ’n lekkere frappuccino en daarna wilden we opzoek gaan naar de Cloud 9 Bar in de Jinmao Tower. Dit gebouw lag aan de andere kant van de rivier. We wilden er voor zonsondergang zijn, zodat we vanuit de skybar Shanghai bij daglicht en in het donker konden zien. Helaas duurde het te lang voordat we de metro gevonden hadden of ’n taxi aan de haak geslagen hadden. De stratenindeling van Shanghai is niet heel logisch, dus af en toe is ’t een beetje gokken welke kant je op moest. Aangezien we besloten hadden maar ’n andere dag naar die skybar te gaan, leek het ons leuk om naar de French Concession te gaan, een andere wijk. Wij dus een taxi in, op de plattegrond laten zien waar we naartoe wilden, maar uiteraard begrepen ze dat niet. Taxi’s zijn vrij lastig hier, ze spreken werkelijk geen woord Engels, snappen niet waar je naartoe wilt en proberen het soms niet eens te snappen. Uiteindelijk hebben we gezegd dat de taxi maar gewoon kan rijden, we zouden wel zien waar we uit zouden komen. Na wat gezoek waren we eindelijk bij de French Concession aangekomen, dit is ’n meer Westerse wijk en voelde ook ’n beetje Europees aan. Hier hebben we op ’n terrasje (!) wat gedronken en zijn we later op de avond nog dim sum gaan eten….jammie! We genoten van Shanghai, het was fijn weer, zaten buiten te eten en drinken….ideaal! Vandaag was het Expo-dag! Zoals de meesten van jullie wel weten, vind de wereldtentoonstelling dit jaar in Shanghai plaats. Een unieke kans dus om dit eens mee te maken. Ik had er niet echt ’n voorstelling van, maar ik gokte dat ik ’t niet fantastisch zou gaan vinden.
Voordat het echter zo ver was, moesten we onze reis naar Beijing gaan regelen. Gisteren dachten we er pas aan toen het kantoor al gesloten was, dus wilden we dat vandaag als eerste doen. We hadden een adres, dus daar zouden we naartoe gaan. Het adres hadden we snel gevonden, maar daar zat zeker geen ticketkantoor. Hmmm…..uiteindelijk was deze verplaatst en werd ons verteld dat deze nu om de hoek lag. Gelukkig was dat ook het geval. We kwamen er al snel achter dat we niet veel geluk hadden. De trein zou sowieso 22 uur duren (van 12 u ’s middags tot 10 uur ’s morgens) en er waren geen bedden meer vrij. Nouja, veel keuze hadden we niet. Misschien was het ook wel leuk om China vanuit de trein te zien en ja, een deel van de reis zouden we toch slapen. Alleen jammer dat we een halve dag minder in Shanghai hadden, maarja, liever minder tijd in Shanghai dan in Beijing. Dus hebben we de tickets toch maar genomen, vooral zodat we zeker waren dat we hoe dan ook konden reizen. Gelukkig waren de tickets erg goedkoop, want volgens mij hadden we nog geen 15 euro pp betaald.
Er was een speciale metrolijn aangelegd voor dit evenement, maar de weg ernaartoe was een behoorlijke kluif. Ook hier werden we gefouilleerd en moesten onze tassen door ’n scanner. Maar goed, uiteindelijk waren we er dan.
We kwamen er al snel achter dat het een groot evenement….heeeeeeel groot! Nog groter dan ’n standaard attractiepark: waar te beginnen?!?! Eerst dan maar ’n ontbijtje.
De Expo bestaat uit paviljoenen van (bijna) alle landen ter wereld. Hierin proberen ze hun land aan te prijzen. Als je een paspoort van het desbetreffende land bezit, hoef je niet in de rij te gaan staan om binnen te komen, maar mag je door de VIP ingang. Aangezien de wachttijd in zo’n rij zeker ’n uur per paviljoen is, is het natuurlijk handig om via een andere manier binnen te komen.
Eerst zijn we naar Zwitserland gegaan. Aangezien Simon een Zwitsers paspoort heeft, hoefden we niet in de rij te staan. Dit paviljoen was ’n beetje kaal en liet in verhouding weinig van Zwitserland zien. Daarna wilden we proberen om bij onze Oosterburen al smekend binnen te komen. En wonder boven wonder is het ook nog gelukt. In het Duits hebben we gevraagd of wij ‘als buren’ niet binnen mochten. De man deed ’n beetje moeilijk, maar liet ons uiteindelijk wel door….nice! 
Duitsland had een heel high-tech paviljoen, erg interessant eigenlijk. Er was veel te zien en te doen en het liet veel van het land zien. Ook was er een show van zo’n 10 minuten waarbij ze een bal met led-lampjes in beweging brachten….lang verhaal, maar ik zal proberen mijn filmpje te uploaden. De show was naar onze mening ’n beetje nep, maar de Chinezen gingen helemaal los! 
Daarna zijn we naar Nederland gegaan, zoo leuk! Het was niet het beste paviljoen, maar wel al beter dan Zwitserland. Alle stereotypes van Nederland werden enorm uitgelicht: schapen, Nijntje (wat overigens erg populair is hier, maar ze noemen het Miffy), Máximá, een straatorgel, Armin van Buren, tulpen, Phillips, maar ook ….. stroopwafels en poffertjes! Er waren 2 kraampjes waar deze vers gemaakt werden: jammie! Vooral de poffertjes! De stroopwafels vielen lichtelijk tegen, maar dit wilden we natuurlijk niet toegeven. Ook waren er kroketten te krijgen, maar die hebben we maar gelaten voor wat het was (zag er niet zo lekker uit). 
Daarna zijn we naar Italië gegaan en heeft Frouke ons op haar beste Italiaans proberen binnen te krijgen. Was lastig, ze heeft echt moeten smeken en zielig moeten kijken, maar uiteindelijk heeft een charmante Italiaan ons binnen gelaten: yes! Italië had ook een mooi paviljoen, over klassieke muziek, schoenen, auto’s, scooters, natuur en er was Lavazza espresso te krijgen. Het was duidelijk dat Italië er veel tijd en moeite in had gestoken, maar dit zal waarschijnlijk komen door het feit dat de volgende Expo in Milaan gaat plaatsvinden (2015) en ze dus mensen naar Milaan willen lokken. 
Daarna was het mijn beurt: Finland! Terwijl ik door het Italië paviljoen liep was ik mijn hersens aan het pijnigen om te herinneren wat ik ook alweer in het Fins moest zeggen. Beetje bij beetje kwam het terug….en wat vind ik het toch ’n leuke taal! Het was me zelfs gelukt om binnen te komen, dus wederom was onze tactiek succesvol: prachtig! Zo sjiek om al die wachtende mensen voorbij te lopen….pfff….hadden ze ook maar ’n taal moeten leren ;-). Finland was leuk, maar het miste naar mijn mening ’n paar belangrijke kenmerken. Ze hadden er meer van kunnen maken, maar qua architectuur was het wel mooi (eigenlijk was het dus typisch Fins).
Langzaam kwam de dag ten einde, dus moesten we keuzes gaan maken. We konden nog een paviljoen doen en dus hadden we gekozen voor België/EU. Dit was een gecombineerd paviljoen. Helaas stonden dit keer geen Belgen bij de VIP ingang, maar Chinezen, dus we konden hen niet bewijzen dat we ‘Belgisch’ spraken en op ‘naastenliefde’ hoefden we ook al niet te rekenen. We zeiden dat we onze paspoorten vergeten waren. Ze vroegen of we geen ander bewijs hadden, wat duidelijk zou maken dat we Belgisch waren. Uhm…tsjaa….uiteindelijk heeft Frouke haar ING-bankpas tevoorschijn gehaald en hebben we gezegd dat het van een Belgische bank was. Geloof het of niet, de Chinezen twijfelden even, maar we mochten wel mooi naar binnen! Wat ’n giller! Het leuke aan het EU gedeelte waren de filmpjes en de kenmerken van de Europese steden….aaah…wat houden we toch van Europa! Ik wist al dat ik erg gehecht aan Europa ben, maar als je ver weg bent merk je het toch nog meer. Het gedeelte van België was ook wel leuk, met ’n Manneke Pis in ’n Chinees pakje en uiteraard lekkere chocolade en muziek van Clouseau (hahahaha). Daarna werd het tijd om de Expo te verlaten. Uiteindelijk hadden we nog niet eens 1/30e ofzo van de hele expo gezien, zo groot was het! Een onbegonnen taak. Ik vond het wel echt leuk, had graag meer tijd gehad. En helaas moet ik concluderen dat Duitsland toch echt ’t beste paviljoen had. Sorry!
Dit keer hebben we een taxi naar de Jinmao Tower gepakt, waar de Cloud 9 bar zich bevond. We waren op tijd, dus konden genieten van het uitzicht. Het was wel ’n beetje mistig (smog), maar het was wel leuk om de stad van zo hoog te zien, bij daglicht en avond.
Na een lang drankje zijn we de taxi richting Xintandi ingestapt. Dit was een oudere, typisch Shanghaise wijk waar we wilden gaan eten. Terwijl we op zoek waren naar restaurant, kwamen we door allerlei louche straatjes waar van alles verkocht werd. Sleutelhangers met levende goudvissen erin, kuikentje op ’n stokje om te eten (werd wel nog even gebakken), echt walgelijk! Op zich was het wel een leuk gebied met mooie gebouwen en het eten was ook prima. Daarna was het tijd om na deze lange dag weer terug te keren naar het hotel.
Dinsdag 19 Oktober 2010
Vandaag stond alles in het teken van de treinreis. Aan de ene kant zag ik er wel tegenop, aan de andere kant leek het me ook wel lekker om een hele dag niets te doen, beetje lezen, uit het raam staren en slapen. Voordat we naar het station zouden gaan, zijn we nog boodschappen gaan doen voor de reis (en jaa….dit keer hadden we iets meer ingeslagen dan tijdens de Roemeense treinreis van 2009!) en uiteraard wilden we een stevig ontbijt nemen voor vertrek. Heerlijk!
Toen was het toch echt tijd voor de reis. Het was een superlange trein, maar eigenlijk viel de toestand me eigenlijk wel mee. Het waren grote coupés, waarbij je steeds met groepjes van 6 personen bij elkaar zat. De trein zag er nieuw uit, modern, licht en de stoelen zaten prima. Het had slechter gekund. Wel werden we uiteraard aangestaard door de Chinezen, maar daar waren we intussen wel aan gewend. Voor de rest valt er niet veel te vertellen over de reis….uiteraard duurde het lang, maar als ik bedenk dat we een volledige dag en nacht in de trein hebben gezeten, vind ik het nog wel meevallen. Ik heb ’n paar uurtjes geslapen (in de meeste vreemde houdingen), maar niet heel veel. Verder heb ik wat gelezen, muziek geluisterd en gesocialized met Frouke en Simon. Het uitzicht vanuit de trein was niet echt spectaculair, althans, niet wat ik gezien heb…..
Woensdag 20 Oktober 2010
Toen we eenmaal uit de trein kwamen was het koud….heel koud! Ik had slecht ’n rokje met ’n dikkere panty en ’n vestje….dus geen jas ofzo. Het contrast tussen het zonnige, warme Shanghai en het koude Beijing was echt te groot. Snel een taxi vinden en op naar het hostel.
Ons hostel was prima, we hadden ‘n 4-persoonskamer, maar uiteindelijk hebben we er maar met z’n drieën geslapen. De badkamer was prima, alles was schoon en er was verwarming. Na de treinreis kon ik wel ’n douche gebruiken en een stevig ontbijt! Hier zijn we als het ware dus ook de dag mee begonnen. Daarna hebben we een taxi naar Tiananmen Square gepakt, het beroemde plein. Het voelde ’n beetje raar toen we er uiteindelijk waren, het plein lag niet ingesloten tussen gebouwen, maar lag langs een grote weg. Heel raar! Ik had me er iets totaal anders van voorgesteld. Na even rondgelopen te hebben zij
n we naar de Gate of Heavenly Peace gegaan. Hier heeft Mao Zedong destijds de communistische staat China uitgeroepen. In de poort zelf bevond zich een museum, waar we even een kijkje zijn gaan nemen. Ook dit voelde ’n beetje vreemd, het was zo’n verheerlijking van het communisme en de manier waarop alles werd afgebeeld daar schrok mij een beetje af. Ik moest steeds denken aan de Tweede Wereldoorlog, mede doordat er ook afbeeldingen van Hitler te vinden waren (ook souvenirs), nee….hier had ik echt niets mee. Voor mij was het een beetje teveel rozengeur en zonneschijn.
n we naar de Gate of Heavenly Peace gegaan. Hier heeft Mao Zedong destijds de communistische staat China uitgeroepen. In de poort zelf bevond zich een museum, waar we even een kijkje zijn gaan nemen. Ook dit voelde ’n beetje vreemd, het was zo’n verheerlijking van het communisme en de manier waarop alles werd afgebeeld daar schrok mij een beetje af. Ik moest steeds denken aan de Tweede Wereldoorlog, mede doordat er ook afbeeldingen van Hitler te vinden waren (ook souvenirs), nee….hier had ik echt niets mee. Voor mij was het een beetje teveel rozengeur en zonneschijn. 
Achter de poort lag een plein met nog een paar poorten en daarna een of ander museum. Het was ons totaal niet duidelijk welk museum dit zou moeten zijn, dus zijn we er niet naartoe gegaan.
We hebben nog wat rondgelopen rondom Tiananmen Square en kwamen erachter dat bijna alles op het punt stond van sluiten, het was pas 16.00u, maar rond die tijd sloten alle musea al. Om even op te warmen zijn we koffie gaan drinken (uiteraard vergezeld door een heerlijke muffin) en hebben we plannen gemaakt. Simon wilde perse bij een bepaald restaurant gaan eten, omdat dit hem was aangeraden. Hij wilde graag Peking Eend eten, maar het was hem al verteld dat dit bepaald restaurant heel moeilijk te vinden zou zijn en dat de weg ernaartoe ‘avontuurlijk’ zou zijn. Geen idee wat hij ermee bedoelde, maar we gokten het er maar op. Om niet ’s avonds met een lege maag uren rond te moeten dolen om dit restaurant te vinden, zijn we aan het eind van de middag gaan kijken of we het konden vinden. Na een tijdje en een beetje hulp hadden we het inderdaad gevonden. Intussen hadden we ook andere bezienswaardigheden gevonden, wat het dus een stuk makkelijker zou maken als we die nog wilden bezoeken.
Het duurde nog even voordat we zouden gaan eten, dus wilden we ergens binnen gaan zitten om iets te drinken. Veel kwamen we niet tegen, dus zijn we uiteindelijk bij de KFC gaan zitten, altijd gezellig. Ik ga eigenlijk nooit naar een KFC, stiekem kies ik altijd voor de MacDonalds. Het leuke van deze KFC was dat ze een afbeelding van de Chinese muur over een hele wand hadden geprojecteerd, en dat er serieus Chinezen waren die hier foto’s van maken, ‘kijk….hier ben ik geweest’. Een paar dagen later kwamen we erachter dat dit niet eens zo’n slecht idee was…
Daarna was het dan eindelijk tijd voor de Peking Eend, dit was het moment waar Simon al dagen het over had, dit was een van zijn voornaamste redenen om naar Beijing te gaan. Frouke en ik hadden al Peking Eend gehad tijdens het Alumnidiner, dus wij waren iets minder enthousiast, maar het scheen écht een geweldig restaurant te zijn, dus konden we dat wel waarderen.
Buiten stonden mensen in de rij, maar omdat wij een reservering hadden konden we gewoon naar binnen. Het duurde even voordat we ’n beslissing hadden genomen over welk menu we nu exact wilden hebben. Het eten was lekker, maar ik vond het niet ‘amazing’, de pannenkoekjes waren dit keer wel beter, minder plakkerig. Ik kon het wel waarderen, maar vond het in verhouding vrij duur, voor dat geld hadden we veel meer ander eten kunnen krijgen. Maarja, Simon was helemaal blij en we hadden een leuke avond gehad, dus dat was uiteraard ook veel waard!
Na het diner waren we volgens mij redelijk snel huiswaarts gekeerd, uiteraard waren we ‘geen vot’ meer waard na onze treinreis. Tijd om onze nieuwe bedjes uit te proberen!
Donderdag 21 Oktober 2010
Vandaag wilden we naar de ‘Forbidden City’ oftewel de Verboden Stad. We kwamen erachter dat we hier al heel dichtbij waren geweest, het bevond zich namelijk achter de Gate of Heavenly Peace, het was inderdaad dat museum waarvan wij niet wisten wat het was. We hadden ons een audioguide gehaald, een apparaatje dat ons vertelde waar we waren en bij ieder punt iets vertelde. Al snel bleek dat mijn audioguide niet werkte en moest ik weer terug….wat een gedoe. Het was zó druk.
Overal groepen mensen, vlaggen van gidsen, gepraat door microfoons….pff! De verboden stad was mooi, vooral als je een beetje van het middenpad afging, waar het wat rustiger was. Die keizers leefden toch maar een apart leven vroeger….allemaal regeltjes, een keizer had meerdere vrouwen, allemaal moorden, een hele soap! De Verboden Stad is erg groot, dus we hebben hier bijna de hele ochtend en middag rondgelopen.
Ik had trouwens nog niet verteld dat we vanaf het moment dat we in Mainland China waren we geschokt zijn door de gebruiken van de mensen. Ik kan er maar niet aan wennen dat ze bij het minste of het geringste rochelen en dan een flinke ‘greune’ op de grond spugen. Ieeeuw! Het zelfde geld voor boeren. ’s Avonds wilden we graag naar de Opera, jaja…een échte Chinese opera. We wisten niet of er nog kaartjes voor vanavond zouden zijn, maar anders wilden we ze reserveren voor zaterdag. Het theater waar we naartoe wilden was gesloten voor langere tijd, dus helaas. Toen maar op zoek naar een andere. Na wat hulp was het uiteindelijk gelukt om de opera te vinden en over een klein half uur zou de voorstelling beginnen. Fijn! Alleen….we moesten nog eten…… We zijn dus naar het restaurant van het theater gegaan en hebben met handen en voeten gevraagd of ze het eten binnen 20 minuten konden klaarmaken. In het begin begrepen ze ons niet en moesten we buiten op een bankje wachten, maar na nog een keer vragen zaten we ineens in het restaurant en hadden we na 15 minuutjes onze maaltijd. Jammer dat we zo weinig tijd hadden, want het eten was enorm lekker en super goedkoop! Een paar minuutjes te laat kwamen we bij de opera binnen, maar we hadden al snel in de gaten dat het niet zo ‘sjiek’ en strikt was als in de westerse opera. Je hoorde best wel wat geroezemoes.
Daarna zijn we nog kort gaan winkelen, want de winkels zijn tot 22.00u open en we hadden sommige dingen echt nodig (sjaal, sokken, winterjas, etc). Daarna was de ‘teut’ weer leeg en werd het weer tijd om de oogjes te sluiten. We hadden nog steeds niet fatsoenlijk bijgeslapen sinds onze treinreis.
Vrijdag 22 Oktober 2010
Vandaag zou een van de hoogtepunten gaan plaatsvinden: de Chinese muur! We waren vroeg op gestaan, zodat we voor de drukte daar zouden zijn. Om 7u stond onze privé taxi klaar (hadden we gehuurd voor ’n dag). Het weer was niet echt geweldig, leek alsof ’t geregend had die nacht, maarja, we moesten ’n uurtje rijden dus we zouden we afwachten hoe ’t zou zijn. Eenmaal bij het beginpunt aangekomen, hadden we in de gaten dat het wel vrij mistig was. De entree was nog niet eens geopend, dus konden we in de rij gaan staan om als eerste een ticket te kopen. Na de entree bleek het nog een heel eind te lopen zijn. En toen was hét moment daar …’lopen over de Chinese muur’…! Al snel zou blijken dat het erg tegenviel. Het was niet alleen koud die dag, maar ook nog eens supermistig…..met als gevolg dat we maar ’n paar meter vooruit konden kijken. Het was af en toe alsof we in de wolken liepen. Bovendien was de muur geen eenvoudige klim. Het was steil!! Niet te geloven. Ook waren de trappen die er waren erg ongelijk, dus het was best een zware klim. Na een poosje (een dik uur ofzo?) leek het ons toch beter om maar weer terug te gaan. Ver konden we niet kijken, lopen was niet echt plezierig, dus we konden beter nog maar iets anders bezichtigen. 
Redelijk teleurgesteld gingen dus weer op zoek naar onze taxi. De volgende stop zouden de ‘Ming Tombes’ zijn. Hier liggen de lichamen van enkele keizers en natuurlijk is daar ook vanalles om heen gebouwd. Dit was eigenlijk een hele leuke excursie. Het was er niet te druk, en het was ook allemaal nog redelijk authentiek, wel mooi dus. De Ming Tombes waren eigenlijk verspreid over meerdere plaatsen. Eerst waren we op een locatie waar een museum was en ’n tempel. Daarna bracht de chauffeur ons naar het ondergronds gebied. Het ware grote kale ondergrondse ruimtes, maar wel mooi gebouwd. In tegenstelling tot de Egyptenaren was het heel sober, niet echt versierd ofzo. Maar wel mooi en interessant gebouw. Een leuke excursie!Daarna was de ochtend en middag alweer om bracht de taxi ons terug naar het centrum. Daar hebben we gekeken hoe Chinese soldaten de Chinese vlag op het Tiananmen Square omlaag haalden. De grote weg wordt hier zelfs voor afgesloten, dus het is best ’n grote happening!
Toen was het weer tijd om even op te warmen en nieuwe plannen te maken. Aangezien het ons nog steeds niet gelukt was om te winkelen (iedere keer als we wilden gaan sloten de winkels of mocht er niet meer gepast worden), gingen we nu een uurtje winkelen. Daarna zijn we gaan dineren bij ….jahaha….de MacDonalds! We hadden een royale lunch gehad bij de Ming Tombes, dus eigenlijk hoefden we niet zoveel te eten. Mijn god, wat is de MacDonalds goedkoop! Ik geloof dat we iets van € 2,70 hebben betaald voor een menu.
Daarna, om de dag te eindigen zijn we nog wat gaan drinken in een backpackers-hostel. Erg leuk! Zeker een aanrader! Jammer dat we daar niet verbleven, want de locatie was ideaal en er heerste een leuke sfeer! Uiteindelijk zijn we moe maar voldaan naar huis gegaan. Tuurlijk baalden we een beetje van de Chinese muur, maar daar was niets aan te doen. Als het morgen beter weer zou zijn, zouden we nog een gokje wagen. En anders konden we nog altijd naar KFC om een foto van de muur te nemen…..
Zaterdag 23 Oktober 2010
Vandaag was eigenlijk alweer onze laatste echte dag. Uitslapen zat er deze trip niet bij, dus ook vandaag niet, want we wilden vroeg in de rij gaan staan om naar de Memorial Hall of Chairman Mao te gaan. Jawel, ik zou het lijk van Mao Zedong gaan bekijken. Na het lijk van Lenin in Moskou gezien te hebben, zou ik vandaag voor de tweede keer in mijn leven een lijk van een dictator te zien te krijgen. Best apart eigenlijk.
Er stond een suuuuuuuuuuuuuperlange rij op Tiananmen Square en uiteraard moesten tassen inleveren. Ook al was de rij lang, gelukkig bleef het wel doorlopen. Schuifelend, maar dat in ieder geval beter dan stilstaan. We hadden in Beijing al vaker bekijks gehad en we staan op onnoemelijk veel foto’s waar we niet om gevraagd hebben. Vaak vroegen mensen ook of ze met ons op de foto mochten (meesten kregen ze ‘nee’ als antwoord) en soms hebben we zelfs foto’s ontweken door een folder of iets anders voor ons gezicht te houden…..wat moet het toch irritant zijn om beroemd te zijn. Nu moet ik toegeven dat we wel echt een attractie bij ons hadden: Simon. Met z’n 2 meter wisten mensen echt niet wat ze zagen. Aan beide zijden liep er dan ook nog een lang, blank meisje langs hem…wat een feest! Simon heeft zelfs kinderen moeten vasthouden om met hen op de foto te gaan. En een persoon heeft echt letterlijk aan hem gevraagd: “What’s wrong with you?!?!” Uiteindelijk maakten we maar ’n beetje een sport ervan en hebben we ook gewoon teruggekeken naar de mensen (en ze kijken dan nieteens weg!).
Na een dik half uur was hét moment daar: we mochten naar binnen! Bij binnenkomst liepen we langs een enorm groot marmeren beeld van Mao in ’n stoel. Heeeeeel even dacht ik dat ik hiervoor in de rij had gestaan, maar gelukkig bleek dit niet zo te zijn. Een kamer verder lag hij toch echt opgebaard…Mr Mao Himself! In tegenstelling tot Lenin, lag Mao in een erg grote en lichte kamer. Van beide kanten liep er een rij mensen langs de kist, Lenin lag eigenlijk in ’n klein bedompt kamertje zonder licht. Het rare aan Mao was dat ze een roodachtig licht op hem hadden geschenen….zag een beetje vreemd uit. Ook kon je echt zien dat er aardig aan hem ‘gepolijst’ is, glanzende lippen, strakke huid….zal wel veel tijd in zitten. Het was wel echt weer een ervaring, ben ‘blij’ dat ik het gezien heb!
Daarna zijn we gaan ontbijten in dat backpackerscafé. We hadden werkelijk nog nooit zo’n groot ontbijt besteld. Toen hebben we plannen voor de rest van de dag gemaakt en leek het ons wel leuk om naar de Underground city te gaan. Dit is een heel complex/gangenstelsel onder de grond, voor het geval er ooit oorlog of een andere ramp uitbreekt. Er schijnen zelfs complete ziekenhuizen onder de grond te liggen en wie weet al dan niet meer. De Underground City zou in de buurt van het Peking eend restaurant liggen en konden we het dus redelijk gemakkelijk vinden. Wat bleek: het was gesloten. Ik had laatst wel ’n blaadje zien ophangen, maar ik dacht dat het toen na sluitingstijd was. Maar nee, net als het theater was de Underground City voor langere tijd gesloten. Das dan pech hebben! Dan maar op naar het Zomerpaleis.
De naam Zomerpaleis spreekt voor zich. Het is een heel groot gebied met tempels, gebouwen, een rivier/groot meer, bootjes, tuinen, etc. Het ligt even buiten Beijing, maar was goed te bereiken met de metro. Na heeeeel wat gedoe met de entreetickets was het tijd om gewoon wat rond te lopen, wederom vergezeld door een audioguide. Het Zomerpaleis was echter ook eindeloos groot, dus we zouden niet tijd genoeg hebben om alles te zien. We waren ook redelijk aan het eind van ons latijn door de hele reis, dus hebben we gewoon wat rondgewandeld en af en toe geluisterd naar onze gids. Het was wel relaxed, want het waren allemaal hele mooie gebouwen en tempels en nog niet alles was gerestaureerd. Erg mooi, zeker een aanrader! Jammer dat we niet meer tijd hadden. 
’s Avonds wilden we iets gaan drinken in ’n leuke bar en dus hadden we ’n bepaalde wijk uitgezocht. Ook hier was het wederom erg zoeken voordat je iets gevonden hebt (toch lastig met die straatnamen en het stratenplan is echt niet logisch), maar gelukkig kregen we hulp. We kwamen terecht in ’n superleuk wijkje met echt hele leuke winkeltjes en barretjes en restaurants. Dit was weer een hele andere kant van Beijing! We hebben ons in dit wijkje aardig wat uren vermaakt (restaurant, bar, winkels…..van het ene naar het andere) en hebben uiteindelijk in de regen de taxi naar het hostel gepakt. Aaaah….het was al middernacht en we hadden ons bedacht dat we om kwart voor 6 moesten vertrekken om de metro naar het vliegveld te pakken….boh, het zou een korte nacht worden! Maar voor het slapen gaan toch nog maar even alle troep weer in het koffer stoppen.
Zondag 24 Oktober 2010
Nog hartstikke moe gingen we op weg naar de metro. Uiteraard hadden we vertraging op gelopen. Frouke en ik waren op tijd klaar, maar Simon nog niet. Om 6 uur vertrokken we dus pas richting het metrostation. We hadden flink de pas erin en toen vroeg Frouke of Simon haar Lonely Planet eigenlijk nog had. Hij had geen idee waar ze het over had en na enig denkwerk moest deze nog bij de receptie liggen….of in de taxi. Hij rende dus terug naar het hostel en kwam na ’n tijdje op ’n dode gemakje teruggelopen. Hij probeerde grappig te zijn door de Lonely Planet achter zijn rug te houden….maar dit was echt niet het geschikte moment voor grappen.
We moesten 1 keer van metrolijn wisselen en daarna via een hele weg de airportexpres nemen. Hier moesten we aparte tickets voor hebben (dat wisten we niet) en we hadden geen contant geld meer. Althans, niet genoeg. Creditcard accepteerden ze niet en ’n pinautomaat was ’n eindje weg. Veel keus hadden we niet, dus toch maar naar die pinautomaat. Ik zou bij de tassen wachten, écht niet mijn ding, want zo had ik totaal geen controle over hoe lang ’t zou duren, nu kon ik niemand opjagen. Ik zat intussen op hete kolen, want de tijd begon te dringen. Uiteindelijk kwamen Simon en Frouke terug en leek alles heel langzaam te gaan. Toen we in de metro zaten, waren we allemaal redelijk stil, alleen Simon was redelijk energiek en vroeg of we boos waren. We probeerden zo kalm mogelijk uit te leggen dat over een uur ons vliegtuig zou vertrekken en wij nog steeds niet ingecheckt waren en nog niet eens op het vliegveld waren. Ohjaa….Simon had een andere terugvlucht. Hij vloog naar rechtstreeks naar Shenzhen, terwijl Frouke en ik moesten overstappen. Zijn vlucht vertrok 10 minuten later, maar hij moest dus wel naar een andere terminal. Terwijl hij al uit de airportexpres gestapt was, besefte hij volgens mij toen pas hoe laat het was, hij begon ineens te rennen. Frouke en ik hielden ons maar stil en hoopten dat we zo snel mogelijk bij onze terminal zouden zijn. Daar aangekomen hebben we het op een rennen gezet. Roltrappen op, snel kijken en rennen! Gelukkig was de incheckbalie nog open. Normaal in Europa sluit een incheckbalie 45 minuten voor vertrek, hier had ik dus ook op gerekend, maar gelukkig sloot hij hier een half uur voor vertrek en hadden we dus 5 minuutjes over! Yeah! Bohh….dat was een ‘close call’. Pfff….
Tijd voor ontbijt was er niet meer. Na 5 minuutjes konden we ook meteen aan boord van het vliegtuig. Hier kregen we trouwens wel ’n ontbijt aangeboden: warme rijst met een of ander vlees en groeten! Nouja….we hadden honger, dus het kwam wel goed uit.
De vlucht ging prima en we waren intussen in Wuhan aangekomen. Hier zouden we 2 uurtjes moeten wachten voordat onze vlucht zou gaan. Echter, onze vlucht was vertraagd en duurde het nog zo’n 2 uur langer (dacht ik). We zijn van café naar café gegaan en het grappige was dat ze bij een café Frouke verplichtte om iets te drinken, terwijl ik wel iets besteld had. De grap was dat de hele zaak leeg zat….en het dus eigenlijk best wel sneu was dat ze durfden te zeggen dat ze iets moest kopen. Maarja….Chinezen snappen het niet altijd helemaal.
Uiteindelijk ging de tweede vlucht ook prima en kwamen we moe in Shenzhen aan. Hier hebben we de bus naar het metrostation genomen en vanuit daar de metro naar Hung Hom in Hong Kong. Na nog zo’n 2x overstappen waren we dan in Central waar we de bus naar Pokfulam konden pakken….eindelijk thuis! Na thuiskomst was het nog te laat om iets te doen. Even email controleren en slapen. Moe maar voldaan keek ik terug op een geslaagde reis!
Maandag 25 Oktober 2010
Een ‘normale’ week was aangebroken. Ik was erop voorbereid dat het na mijn reizen nu toch echt hoognodig was om aan mijn verslagen te beginnen. Het kwam er steeds niet van. Ik heb me wel al ingelezen over verschillende dingen, maar tussendoor moest er ook nog gewoon ‘huiswerk’ gemaakt worden. Deze dag begon echter niet gewoon. De harmonie van Wessem was op concours geweest en ze hebben het gepresteerd om in de concertafdeling te mogen blijven! Whoehoee! Over de jurybeoordeling zullen we het maar niet hebben, want dat ligt gevoelig. Ik gok dat mijn lelijke kaart dus toch geluk heeft gebracht! ’s Nachts had ik al smsjes ontvangen met het behaalde resultaat, maar ik was toen echt te moe om terug te smsen, dit heb ik dus ’s morgens gedaan. Meteen daarna werd ik ook opgebeld. Boh…wat een lawaai en ‘zaate luuj’ (op Hanneke na dan, die aan de Ap-pel-sap zat….ja, die zonder schuim). Ik moet toegeven dat ik niet veel van het gesprek heb verstaan. De meeste gesprekpartners waren namelijk behoorlijk beschonken en het achtergrond lawaai maakte het er niet beter op. Ik heb alleen meegekregen dat het heeeeeeeeeeel koud is in Nederland en dat een bepaalde fluitist toch echt heel teleurgesteld was in de jury. Maar zo te horen was het wel gezellig daar en was het feestje nog lang niet ten einde. Slik…toch even jammer dat ik nu zo ver weg zit!
Enfin, voordat ik naar de universiteit ging ben ik gaan squashen en daarna broodjes gaan halen bij de bakker. Dit is zo ongeveer een vast ritueel geworden. Het brood in Hong Kong is over het algemeen niet geweldig (veel wit en zoet brood), maar bij die ene bakker verkopen ze ook één soort bruin pittenbrood: jammie!
Daarna was het tijd voor Chinese les en ’s avonds hadden we weer International Law in a World of Crises. Daarna was het tijd om onze vaste ‘maandag-avond-boodschappen’ te doen. Toch handig dat de winkels tot 22.00u open zijn. ’s Avonds hebben Frouke en ik nog naar How I Met Your Mother gekeken…..en toen was de dag alweer om.
Dinsdag 26 Oktober 2010
Dinsdag is golf-dag, dus zijn Frouke en ik weer trouw naar het Stanley Hoo sportveld gelopen en hebben we braaf onze swing geoefend. Het is echt leuk! We hebben ook een ware golfhandschoen gekregen. Langzaamaan worden we dus professionals. Ook wordt onze swing steeds beter, maar wat moet je op veel punten letten! Ondanks de inspanning is het wel heel relax. Heeeel misschien ga ik in Nederland wel m’n GVB halen….maarja, dat is nog even toekomstmuziek.
Daarna was het eerst tijd om mijn was te doen en daarna studietijd. Altijd ’n gedoe om die was te doen (trap op, trap af….sommige dingen de droger in, sommige dingen op ’n klerenhanger hangen). M’n kamer hing weer vol met kleding! Ook is dinsdag studie-dag. We hebben namelijk alleen ’s avonds China Trade Law, dus de rest van de middag heb ik eigenlijk alleen gestudeerd. ’s Avonds even naar de universiteit en ook zo vloog de dinsdag voorbij. Echt niet normaal hoe snel de tijd gaat!
Woensdag 27 Oktober 2010
Woensdag is mijn vrije dag en heb ik voornamelijk gestudeerd. Achter het gebouw waar ik woon ligt de medische faculteit van HKU en ik had gehoord dat ze daar een bibliotheek hadden, dus ben ik daar een kijkje gaan nemen. Het was inderdaad een fijne bibliotheek. In tegenstelling tot de Law-library en de Main-library was hier wel genoeg plek, printer was aanwezig en alles was nog redelijk niet. Een fijne studielocatie dus! Ideaal, zo dicht bij huis! Hier heb ik eigenlijk de hele avond gezeten tot aan het avondeten, dat ik in het ziekenhuis genuttigd heb. Het is de laatste tijd trouwens best fris in Hong Kong, vooral ’s avonds. Overdag is er wel een stralend blauwe lucht en soms ook echt warm, maar zodra de zon achter ’n wolk zit is het echt koud. Misschien moet ik over ’n tijdje zelfs ’n jas gaan dragen….was ik eigenlijk niet echt van plan, maar ja!
Donderdag 28 Oktober 2010
Vandaag hadden we weer Chinese les (met dictee), maar voor de les zijn Frouke en ik weer naar de bakker geweest. Dictee ging wel prima, al wist ik alleen niet dat ze het dit keer zou innemen en zou nakijken, hmmm….volgende keer misschien toch iets beter studeren, want ik denk dat ik sommige streepjes en accenten toch verkeerd heb gezet.
Na de les zijn Frouke en ik een trui gaan kopen bij de Law Society. Ze zouden hoodies (grote trui met capuchon). Helaas hadden ze op dit moment niet zo’n groot assortiment en hadden ze dus maar weinig maten, maar toch hebben we de beschikbare maar gekocht. Een dikke trui (met fleece van binnen) kost namelijk 80 HKD, wat omgerekend 8 euro is! Geen geld! Een t-shirt van de rechtenfaculteit kost 30 HKD, drie euro dus! In november zouden ze nog een grotere voorraad krijgen, maar goed ook , want ik wil nog wel meer truien in andere kleuren.
Daarna hebben we even gestudeerd en ben ik met Frouke, haar kamergenootjes en ’n paar vriendinnen van hen gaan uiteten bij een Thais ‘restaurant’, het was meer een bazaar ofzo, maar we waren voor de setting gewaarschuwd. Het eten zou wel goed zijn. Het eten was ook lekker! En niet duur….ideale combinatie dus!
Daarna zijn Frouke en ik naar Causeway Bay geweest. We dachten dat we daar een leuke winkel hadden gezien, maar deze viel toch tegen. Ook moesten we naar de Ikea, altijd leuk! Stiekem waren we naar Causeway Bay gekomen om van die lekkere eierkoeken te eten…..Maar omdat we redelijk vol zaten van het eten is het uiteindelijk bij eentje gebleven (gedeeld ook nog eens!). Dit keer zijn we eens naar Causeway Bay gegaan zonder een concreet plan. We wilden gewoon een beetje rondslenteren en zien waar we terecht zouden komen. Bijna altijd als wij ergens naartoe gaan dan ‘moeten’ we daar iets. Nu wilden we wel naar de Ikea, maar dat was het ook. Het gevolg van het ontbreken van een kaart was dus dat we ook niet exact wisten waar we een bus konden nemen. Uiteindelijk hebben we het gevonden, maar hoe we er gekomen zijn weten we niet helemaal.
Vrijdag 29 Oktober 2010
Ook vrijdag is een typische universiteits dag. ’s Middags hebben we Human Rights in China en ’s avonds Introduction into Chinese Legal Systems. Het blijft een kwelling om ‘s avonds zo laat les te hebben, vooral op vrijdagavond, maar er is helaas niet zoveel aan te veranderen. Altijd even doorbijten.
Intussen is het dus alweer middernacht geweest voordat ik klaar ben met deze blog. Komend weekend wordt in Nederland de klok verschoven, wat inhoudt dat het tijdsverschil tussen Nederland en Hong Kong een uurtje meer wordt. Bij mij is het straks dus 7 uur later. Niet echt handig, want nu is het vaak al lastig om contact te leggen met familie en vrienden, maarja….ook dit went wel weer!
Wist je dat:
- Chinezen erg slecht Engels spreken
- Chinese kinderen vaak een broek aan hebben die bij de bips open is……soms hebben ze er nog een pamper onder en soms niet (en kun je dus alles zien). Dit betekent ook dat ik zo nu en dan een kindje heb zien poepen op ’n stuk papier….gewoon in de Verboden Stad ofzo.
- Het boeren, rochelen, tuffen en hoesten van Chinezen toch erg vies is. Misschien zijn we ook wel geïnfecteerd door het superhygiënische van Hong Kong (lijkt soms op smetvrees).
- Je bij een metro station in China altijd door een tassencontrole moet
- De chocolade bij de Ikea altijd op de aanbieding is, en dat dit precies dezelfde chocolade is als ik in Finland altijd at: Marabou met Daim!! Delicious!
- Veel mensen met het zelfde studieprobleem zitten. Langzaam begint iedereen een beetje stressig te worden. Af en toe vraag ik me af of ik niet een vak minder had moeten kiezen….in verhouding tot anderen ben ik ook wel fanatiek. Maar het moet lukken, gewoon even doorbijten!
