Filipijnen!

Maandag 27 September 2010

Het ticketdrama was nog niet afgelopen, na nog heel wat gedoe was het uiteindelijk gelukt om tickets te boeken naar Shanghai, dus konden we met ’n geruster gevoel op reis. Nog even snel naar Chinees en dan de bus in richting het vliegveld.

Volledig bepakt gingen we naar het vliegveld, we hadden echter geen flauw idee hoe zwaar onze rugzak was. We mochten 15kg meenemen, maar ik durfde er geen geld op in te zetten of meer of minder bij ons hadden. Wat bleek…..ik had nog ’n halve kast kunnen meenemen! Ik had maar 8,2 kg, dus had iets royaler kunnen inpakken. Frouke zat ook rond hetzelfde gewicht, dus wie weet….misschien worden we toch echt nog eens ware bagpackers die amper iets nodig hebben. Na het inchecken en door de douane en alle reutemeut gegaan te zijn, was het tijd om te relaxen. Aangezien afgelopen dagen nogal stressy waren, voelde het enorm fijn om even weg te gaan. Frouke en ik zaten met zo’n relaxt gevoel en een supergrote glimlach op ’t vliegveld, echt raar eigenlijk hoe snel je van gemoedstoestand kan wisselen.

De vlucht ging prima, al was de vluchtmaatschappij nog erger dan Ryanair. Ze speelden spelletjes in het vliegtuig en ze waren gekleed in erg lelijke geel-oranje polo’s (geen traditionele stewardessen-outfits). Maar goed, ze hebben ons veilig naar Manila gebracht, dus wij waren tevreden.

Aangezien we wisten dat we pas laat op de avond zouden aankomen in Manila (rond 22u), hadden we van te voren al een hotel geboekt. Onze bijbel (de Lonely Planet) vertelde ons dat we een gele meter-taxi moesten pakken, omdat de andere taxi’s waarschijnlijk te duur waren. Op zoek naar ’n gele taxi dus…..en gevonden! Deze bracht ons naar ons 3-sterren Lotus Garden Hotel, in een van de betere wijken van Manila. Die betere wijk was wel nodig, want zelfs deze zag er nog pauper uit. ’s Avonds laat was het niet verstandig voor dames om nog (alleen) de deur uit te gaan, dus hebben wij ons maar fijn teruggetrokken in onze hotelkamer, waar we op dikke matrassen (wat een luxe) hebben genoten van een film. Even lekker niksen dus!


Dinsdag 28 september 2010


’s Morgens hebben we eerst genoten van ons uitgebreide ontbijt en moesten we alweer uitchecken, omdat we later op de dag richting Puerto Princesa zouden vliegen. Wel hadden we nog ’n aantal uren om door de stad te lopen. We hebben een fietstaxi (vreselijk!) naar Intramuros gepakt, schijnbaar de meest toeristische wijk van Manila.

Dit is een geheel ommuurd gebied, wat nog stamt uit de tijd van de Spaanse bezetting. Rondlopen was niet echt fijn. Buiten de enorme hitte (zweten, zweten en nog eens zweten) keken alle mensen ons aan en moest iedereen wel iets tegen ons zeggen of ’n gebaar naar ons maken: jong, oud, man, vrouw….aandacht van iedereen, maar het voelde niet als ‘fijne’ aandacht. Alsof ze allemaal iets van je moesten, of dat ze ’t continue over je hadden. Nee, Manila was niet onze stad, daar waren we al snel achter gekomen. We zijn een kerk in geweest (welke in het bezit was van een Nederlands orgel!), en zijn het Fort Santiago geweest, waar ook het Rizal Shrine zich bevond. Rizal was een nationale verzetsheld, die nog steeds vereerd wordt. Het Rizal Shrine bevat de gevangenis waar hij opgesloten heeft gezeten en uiteindelijk geëxecuteerd is, als ik het allemaal goed begrepen heb. Het fort lag aan de Pasig River, en vanuit daar konden we ook zien dat aan de andere kant van de rivier alleen maar ellende was.

Vreselijke krottenwijken, overal rommel….wat was ik blij dat we daar niet hoefden te komen. Wij hebben nog wat rondgelopen in de stad en zijn naar de San Agustin kerk geweest, waar het plafond geheel in 3-D reliëf is geschilderd, beetje vaag, want ik heb 2 keer moeten kijken of het nu echt was of geschilderd. Tegenover de kerk lag de Casa Manila, een mooi oud huis in koloniale stijl, uiteraard uit de Spaanse tijd. Erg mooi, stond vol met antiek, ik zou er geen moeite mee hebben om enkele meubelstukken uit die collectie later in eigen bezit te hebben. Om de tijd tot onze vlucht te overbruggen zijn we van ellende een McFlurry gaan eten bij de Mac, maar helaas viel zelfs deze mij tegen (een of andere bessen-smaak, niet succesvol dus). Tijd om Manila te verlaten!

Het vliegveld in Manila is werkelijk waardeloos. Op de voorkeursbehandelingen, die wij overal krijgen, na (uit de rij gehaald worden om naar een legere incheck balie te gaan, ook al is die eigenlijk voor aan andere vlucht). Bovendien betaal je na het inchecken van je bagage bij de douane een ‘terminal-fee’, omgerekend zo’n 4 euro. Uiteraard stelt dit bedrag niets voor, maar ik had nog nooit van zo’n fee gehoord. De fee om naar het buitenland te gaan (die we op de terugreis moesten betalen) was 15 euro, wat toch in verhouding een groot bedrag is als je een budget-ticket hebt gekocht. Op het vliegveld was niet echt iets qua eten te krijgen, althans geen fatsoenlijke maaltijden (wel snacks). Maar uiteindelijk was het dan tijd om weer een Cebu Pacific vliegtuig in te gaan en ons wederom te vergapen aan hun lelijke uniformen.

Ook deze vlucht ging prima, we kwamen eerder aan dan gepland (of eigenlijk denken we dat er een verkeerde tijd op ons ticket stond). Bij aankomst stond een jongen op ons te wachten, omdat we ook voor deze nacht al een verblijf hadden vastgelegd. We zouden verblijven in ’n bamboo-hutje, gebouwd door een (half) Nederlander waarvan de opbrengst naar een fonds zou gaan voor de kinderen van die stad. Het kostte ons 10 euro pp en vliegveld transfer en ontbijt was zelfs inbegrepen. Per tribike (een motor met uitbouw) werden we naar the Village House gebracht (was ook echt maar 1 huisje), in ’n buurt waar geen hotels of winkels te bekennen waren. Alleen maar local, we woonden er echt tussen de mensen. Puerto Princesa gaf ons meteen al een fijnere indruk dan Manila, gelukkig maar!

Het huisje was echt tof! Het was meteen ook het meest luxueuze huis van de straat (ofja…van het kiezelpad, straat is ’n groot woord) en we trokken dus erg veel bekijks. Alles zag er prima uit, en met alles werden we geholpen: tassen naar binnen dragen, luiken/deuren sluiten…vanalles! Na een tijdstip voor het ontbijt afgesproken te hebben, werden we alleen gelaten en wilden we tv kijken, maar die werkte helaas niet. Nouja…dan maar genieten van het geluid van alle buren en beestjes. Soms dacht je dat de buren in je huis stonden (natuurlijk een isolatie van lik-m’n-vessie) en de beesten, jaa, wellicht zaten ze wel binnen, we hadden er geen idee van. Sommige beesten maakten zo’n raar geluid, dat Frouke en ik steeds in de lach schoten. Met onze Lonely Planet in de hand, hebben we ’n poging gedaan om onze trip uit te stippelen. We hadden enigszins een plan gemaakt en morgenvroeg zouden we erg vroeg naar een touroperator gebracht worden om naar Sabang te gaan. Dus, vroeg ’t nest in, want het zou weer vroeg dag zijn!

Woensdag 29 september 2010

Frouke zou zich ’t eerst gaan douchen, maar na ’n tijdje kwam ze terug naar de slaapkamer: ‘Er zit echt een enorme spin bij het bad!’. Ik dus maar even kijken, en ja….het was echt ’n enorme spin. Bahbah! Even nadenken…..hmmm, geen idee. Op ’n gegeven moment kreeg ik ’n idee om slechts even de voordeur open te doen, en na 2 seconden stond onze hulp van gisteren (genaamd Markojoseph, oftewel Mark) bij ons binnen om ons ontbijt te maken. We vertelden hem van de spin en ’t enige dat hij zei was dat deze soort niet giftig was en joeg ‘m naar ’n hoek van de badkamer. Daar moesten we ’t dan maar mee doen….. Het ontbijt was prima, niet bijzonder (beetje zoet brood, boter, koffie en oploslimonade) en daarna stapten we weer op ’n tribike richting het centrum, waar we eerst moesten pinnen, want buiten Puerto Princesa zouden er maar amper pinautomaten op ’t eiland te vinden zijn. Daarna op naar de touroperator, maar die vertelde ons dat de tour al vertrokken was en de volgende morgen pas vertrok. Dus zat er niet veel meer op dan op eigen houtje te gaan, met openbaar vervoer. Treinen zijn er niet, dus dan maar met de bus….ofja….een Jeepney. Dit was een oude uitgebouwde legerwagen, waarbij alle bagage op ’t dak werd gegooid (ook levende varkens). Voor vertrek kwam er nog snel een pastoor een hele preek opvoeren zodat we veilig aan zouden komen. Helaas had hij niet gebeden voor goed weer, want halverwege begon het te regenen en aangezien ik bij het ‘raam’ zat (of te wel gat) werden we nat in de bus….hmmmm. We vreesden voor onze rugzakken, want wij hadden er geen bescherming of zo overheen gedaan. Na een rit van zo’n 4 uur, aardig was plensbuien, werden we in Sabang eruit gegooid en gelukkig zagen we toen dat ze ’n zeil over het dak hadden gespannen en onze rugzakken dus nog relatief droog waren. Maarja, toen waren ze wel in Sabang, bij een of andere kantine onder ’t afdak, maar we hadden nog geen verblijf geregeld. We hebben dus maar ’n adresje uit de Lonely Planet gepikt en gevraagd waar dat lag. Paraplu uit, Frouke regen jas aan…en gaan. Het regende echt vreselijk, het goot gewoon! Alles was vies, onze schoenen waren doorweekt en na door modderplassen, langs koeien en over stroompjes water gestapt te zijn hadden we onze accommodatie gevonden. Meteen werden we naar ’n hutje gebracht, waar we ’n privé toilet en douche zouden hebben. Het was werkelijk ’n hutje, waar alleen ’n 2-persoonsbed in stond en de douche en toilet bevonden zich in ’n ander gedeelte, afgescheiden door ’n gordijntje.

Het regende zo hard dat we echt even flink baalden, we wisten dat we wellicht slecht weer zouden hebben, omdat het regenseizoen is, maar als het zo toch constant zou zijn, konden we echt niets doen. Aangezien we toch moesten wachten totdat de regen over zou zijn, hadden we maar even ’n dutje gedaan. Af en toe werden we wakker gemaakt door ’n kokosnoot die op ons dak viel, maar daar waren we voor gewaarschuwd (maar goed ook, anders dachten we dat ze ons aan ’t aanvallen waren….wat ’n slag). Toen het gestopt was met regenen zijn we naar een balie van de Underground River gegaan. Dit was een van de grootste attracties van Sabang, en wij wilden graag hier naartoe. Helaas was de laatste tour al geweest en moesten we wachten tot morgen. Dus zijn we maar wat gaan rondlopen over ’t strand en beseften we dat het best een leuk plaatsje was, vooral als de zon zou schijnen.

Avondeten hebben we genuttigd bij ons verblijf, wat erg lekker was. De locatie was ook leuk, je had het idee alsof je midden in de rimboe zat, in kleermakers zit aan ’n lage tafel, onder ’n groot bamboe afdak. Daarna zijn we nog wat gaan rondlopen en hebben we ’n beetje gedronken op ’t strand, terwijl we keken naar de duizenden sterren die we zagen (het was echt ’n heldere nacht) en het onweer in de verte….flits, na flits, na flits….hopelijk zou het niet te dichtbij komen. Daarna maar weer op tijd richting bed, want we moesten zo vroeg mogelijk naar die Underground River, zodat we daarna snel verder konden naar een andere plaats. Openbaar vervoer rijdt hier alleen ’s ochtends, vrij vervelend, want je moet je planning hierop afstemmen.

Donderdag 30 september 2010

’s Morgens waren we al vroeg wakker. Niet alleen omdat we daadwerkelijk vroeg op wilden staan, maar ook omdat we schijnbaar in de buurt van een hanen-boerderij logeerden. Na een ontbijtje zijn we naar de haven gegaan om per boot naar de Underground River te gaan. De boten hier lijken allemaal op spinnen; aan beide zijden hebben ze extra balken om hun balans te houden, maar dit ziet best grappig uit. De boot bracht ons naar een ander strand, waar we een klein stukje moesten lopen, zwemvestje aan en helmpje op en wederom in een andere boot konden stappen om de tour te beginnen. Aangezien het momenteel niet hoogseizoen is, hadden Frouke en ik een privégids. De Underground River is een rivier (goh…verrassend!) in een grot.

Door de eeuwen heen hebben zich hier allemaal stalagmieten en stalactieten gevormd in de meest vreemde formaties: maïs, druipkaarsen, champignon en een hele boel religieuze formaties: Maria, het gezicht van Jezus, de geboorte van Jezus (zittend rondom de kribbe), etc. Jawel, de Filipijnen is een erg religieus, Katholiek land. Na zo’n 45 minuten zat onze tour erop en toen moesten we de keuze maken of we per boot terug wilden, of de Monkey Trail zouden lopen. De Monkey Trail is een pad van zo’n 5 km, maar omdat het nogal heuvelachtig in de rimboe was, zou het ons zeker 2 uur duren. Na een tijdje getobd te hebben en afwegingen gemaakt te hebben (we wilden natuurlijk nog naar een andere plaats vandaag en moesten dus vervoer regelen, maar we wilden ook wel graag die Trail lopen), hebben we er uiteindelijk voor gekozen om toch maar de gok te wagen en hebben we onze wandelschoenen aangetrokken. Mensen vroegen of we het zeker wisten en bevestigden dat het mogelijk was, maar dat we alleen moesten oppassen omdat het glibberig kon zijn. We hadden nog geen 10 passen gezet en we werden goed aan het twijfelen gezet of we dit wel werkelijk moesten doen: we werden namelijk zo ongeveer aangevallen door een aapje! Terwijl we voorbij een groep mannen liepen, die ons wezen op een soort van leguaan (?), terwijl we ernaar stonden te kijken wilden we nog snel een broodje eten, dus pakte Frouke de broodjes uit haar tas. Toen begon iedereen te schreeuwen: ‘Monkey, Plastic, Monkey there, there Monkey, No plastic, No plastic bag, your bag!!!’ Serieus, omdat we niet echt wisten wat er aan de hand was hebben we paniekerig rondgerend (waarschijnlijk omdat de mannen dat ook allemaal deden in ’n poging de aap af te leiden) en heeft Frouke de zak met broodjes ’n eindje verderop gesmeten. Toen de rust wedergekeerd was, stonden Frouke en ik alleen maar te lachen en wisten we echt even niet meer of we wel verder konden of niet. Toch maar wel. Vol goede moed zijn we het pad opgegaan. Het begin ging prima totdat we aan de trappen kwamen. We moesten ’n paar honderd trappen omhoog.

Toen zag ik ’t al minder zitten, maar ja….. Het was op dat moment ook net suuuuperwarm en vochtig. Ik was dus al redelijk snel buiten adem, hier had ik niet op gerekend. Maar goed, eenmaal boven dachten we dat het wel beter zou worden. Bukkend onder bomen door, zigzaggend, over grote takken heen stappend, kwamen we aan bij een volgend punt, waar we trappen omlaag moesten. Toen hebben we maar besloten om niet meer verder te gaan. Het zweet droop werkelijk overal, ik had de druppels aan mijn kin hadden, we hadden gewoon nog nooit zó erg gezweet (en nu hebben we in Hong Kong al best wat liter uitgezweet!), en aangezien het gisteren en de hele nacht heeft geregeld was het inderdaad glibberig, zo nu en dan maakten we al een kleine uitglijder en daarom leek het ons niet echt verstandig om omlaag te gaan lopen, over glibberige wortels. Uiteindelijk hadden we dus ’n uurtje gelopen en kwamen we weer bij de entree van de Underground River. Hier deden ze even moeilijk, omdat onze boot al vertrokken was (maar er waren nog steeds toeristen daar, dus wij zagen ’t probleem niet). Uiteindelijk zijn we weer bij het vasteland van Sabang aangekomen en zijn we naar ons hutje gegaan om onze tas in te pakken. Intussen hadden we vervoer geregeld, een privébusje: erg duur, maar het ging niet anders. Nu konden we tenminste naar El Nido, want in Sabang hadden we het wel gezien. Als het beter weer geweest was het geweldig om op ’t strand te liggen, maar omdat dat niet ging, was er weinig loos. Op naar een nieuwe stad dus!

De reis naar El Nido duurde zo’n 6 uur. Een heel eindje dus. Echt ver was het niet, maar de wegen zijn nogal lastig begaanbaar hier, vandaar dat het zo lang duurt. Tijdens onze reis regende het weer af en toe, dus gelukkig voelde het niet alsof we onze tijd hier verdeden. Verder zagen we onderweg van alles. Ook ontdekte ik toen dat we de sleutel van ons hutje waren vergeten in te leveren. We hadden alles betaald en afgehandeld, maar de sleutel zat nog steeds in m’n tas. Ochja….ze hadden toch geen gegevens van ons en uiteindelijk hadden zij er zelf ook aan moeten denken, dus we zouden de sleutel wel meegeven met iemand anders.

’s Avonds kwamen we dan in El Nido aan, het noorden van het eiland. Eerst hebben we ’n paar accommodaties bekeken en er uiteindelijk eentje uitgezocht. Daarna zijn we op zoek gegaan naar een bepaald café, waar je tours kon boeken. Vrijdag zouden we gaan ‘Island-hoppen’. Per boot zouden we naar verschillende lagunes en stranden gaan. Tussendoor zouden we per kajak het gebied verkennen en zwemmen en snorkelen. Nu was het alleen nog hopen op goed weer!

Daarna zijn we een hapje gaan eten bij het strand en zijn we de avond geëindigd zittend, met onze voeten in de zee, genietend van een cocktail. El Nido was in tegenstelling tot de andere plaatsen redelijk toeristisch, veel restaurants, barretjes, hotels, en er werd op verschillende plaatsen live muziek gespeeld (alleen irritant als twee restaurants naast elkaar live muziek spelen en elkaar proberen af te troeven).

Vrijdag 1 oktober 2010

Vandaag stond de tour op het programma. Bij het café waar we de tour geboekt hadden hebben we een ontbijtje genuttigd. Het zonnetje scheen, dus wij waren gelukkig! De lucht was redelijk blauw, maar wij maakten ons geen illusies en beseften dat het ieder moment kon beginnen te regenen. Maar goed, dat was nu nog even niet aan de orde….eerst genieten van de zon! Voorzien van zonnebrandcrème, een snorkel-uitrusting, en bikini moesten we door het water lopen om bij onze boot te komen. Wij zaten met 3 meiden en een jongen uit Costa Rica op de boot. Spaanse mentaliteit……de meeste mensen weten dat ik daar een hekel aan heb, en wederom werd mijn vooroordeel weer eens bevestigd. Buiten dat waren het wel aardige luitjes, maar het is niet echt mijn volk.

We werden naar een baai gevaren waar iedereen mocht gaan zwemmen en snorkelen, behalve Frouke en mij, want wij gingen kajakken. Wederom met ’n privégids. Wij hadden een goede keuze gemaakt om te gaan kajakken, want wij kwamen op plaatsen waar de ‘zwemmers’ niet kwamen en waren er steeds voordat de groep kwam. Het was er zo rustig, stil en mooi. Niet te geloven. Echt mooi om te zien, rotsen met allerlei planten en dieren. Helder water…..echt mooi! Na een halfuurtje waren we al zo blij dat we voor deze tour gekozen hadden. Ook wij hebben gezwommen. We zijn een minigrotje in geweest en hebben gesnorkeld. Frouke en ik hadden beiden nog nooit gesnorkeld, dus in het begin was het wel even wennen, want ik moest me echt focussen om door m’n mond te ademen. Onze kajakgids vertelde ons van alles over de natuur daar en vertelde ons ook dat verschillende versies van het tv-programma ‘Survivor’ hier zijn opgenomen, sowieso een Amerikaanse en een Zweedse editie. Dan hebben jullie wellicht een idee hoe het er uit zag. Een camera hadden we uiteraard niet bij ons op de kajak, dus helaas hebben we geen beeldmateriaal. Onze gids vertelde ons ook van alles over de vissen. Hij vertelde ons waar we op moesten passen, bijvoorbeeld voor de zee-egel, omdat deze giftige stekels heeft. My god, die zee-egel zag er echt raar uit…een bolletje met stekels, heel raar. We hebben ook een kleine haai gezien….oe oe oe oe! Echt spannend was deze niet. Ook vertelde hij welke planten gebruikt werden bij lokale gerechten en heeft hij zelfs ons een plant laten proeven, deze smaakte erg naar citroen….echt lekker….en werd dus voornamelijk bij visgerechten gebruikt.

De boot bracht ons steeds naar andere plaatsen. Tussendoor hadden onze gidsen een lunch voor ons bereid, uiteraard met vis en andere lekkere gerechten. Het smaakte goed! Tijdens de lunch begon het weer te betrekken en konden we in de verte zien hoe het weer compleet omsloeg. Wij hadden nog geluk, want het regende maar een beetje, maar in de verte zagen we de regen gewoon vallen, echt gaaf!


Wij dachten dat we na de lunch zo’n beetje naar huis zouden gaan, maar niets bleek minder waar. Ze hadden nog van alles in petto voor ons. Eerst gingen we weer snorkelen, maar deze plek was echt zoveel mooier dat de eerste! Superveel exotische vissen in alle kleuren, mooi koraal, onwerkelijk uitziende blauwe zeesterren, zo mooi! Het was zo relaxt om rustig rond te zwemmen en dit allemaal te aanschouwen. Frouke en ik waren helemaal enthousiast!


Daarna zijn we nog naar de ‘Secret Lagoon’ geweest. Dit is een lagune die alleen toegankelijk is als het eb is. Je moest door een gat klimmen, maar dan belandde je wel ook meteen in een mini paradijsje. Het leek echt op een foto uit de National Geographic of zo, heel mooi en rustig.


Daarna zijn we nog naar een strandje geweest waar ’n paar mensen woonden en daarna was het tijd terug te keren. Moe, maar voldaan, gingen we terug naar het vasteland. We hadden echt een leuke ochtend/middag gehad! Ik dacht wel te merken dat ik verbrand was (al had ik me toch zo’n 2x ingestreken) en eenmaal in onze kamer aangekomen bleek dit ook zo te zijn. Best flink zelfs. Frouke en ik wilden eigenlijk een massage gaan nemen, maar aangezien vooral onze ruggen (door het snorkelen) erg verbrand waren, leek ons dit niet zo’n goed idee. We hebben de Lonely Planet nog eens doorgelezen en zijn uiteindelijk een overheerlijke Crème and Cookies Frappachino gaan drinken (ofja, eten). Deze was gemaakt van Oreo koekjes….jammie!

De rest van de dag hebben we wat rondgelopen, onze busreis terug geregeld, en zijn we wederom op het strand iets gaan eten. Nog even genieten, want dit was onze laatste ‘echte’ dag, althans zo voelde het. Morgenvroeg zouden vertrekken naar Puerto Princesa, weer naar het Village House, omdat ze zondagochtend ons vliegtuig vanuit Puerto Princesa moesten pakken. Nog even genieten dus, voetjes weer in de zee…..muziekje dr bij….heerlijk!

Zaterdag 2 Oktober 2010

Om 7 uur ging onze bus, dus voor die tijd moesten we onze tassen inpakken, ontbijten en naar het verzamelpunt lopen. Tijdens het inpakken van onze tassen viel ineens het licht uit….oja…..ze hebben hier maar beperkt stroom. Aangezien het buiten nog niet helemaal licht was, was dit vrij irritant. Toen we alle rotzooi bij elkaar hadden, hebben we uitgecheckt en zijn we gaan ontbijten bij een 24-uurs café (al moesten we ze daar wel wakker maken, maar oké).

Daarna begon de rit van zo’n 5,5 uur. We zaten in zo’n zelfde busje als de heenweg, al hadden we toen een privébus en nu zaten we met ’n stuk of 9 man in de bus. Maarja, daarom betaalden we ook veel minder.

Vroeg op de middag kwamen we aan in Puerto Princesa en ons contact persoon had ons gesmst dat we maar moesten laten weten wanneer we er waren, zodat hij een tribike zou sturen. Na een hele tijd gewacht te hebben (en geen reacties op onze smsjes te hebben gekregen) hebben we zelf maar een tribike geregeld. We hadden een getekende routebeschrijving (want de Village House is nog niet zo bekend) en werden ernaartoe gebracht. Er was niemand in het huisje, maar als toerist heb je daar zo’n bekijks dat er snel genoeg iemand kwam aanrennen die wist waar de sleutel van het huisje lag en ons binnenliet. Echt iedereen helpt hier mee met dit project. Het voelde fijn om weer daar te zijn, lekker comfortabel, een hele woonkamer, eigen badkamer….ideaal! Het duurde even voordat Markjoseph kwam, want schijnbaar was hij in de kerk. Hij heeft ons naar het ‘centrum’ van Puerto Princesa gebracht.

In deze stad is echt niets te doen, we hebben rondgelopen, zijn naar de boulevard gegaan die best leuk zou kunnen zijn, maar waar op toeristisch gebied zeker meer uit te halen valt. Al met al, mist de stad gewoon echte attracties. Op toeristisch gebied was dus nog veel te leren hier. We zijn wat gaan drinken en wat gaan eten….terwijl we iedere peso omdraaiden. We hadden geen zin om nog eens te gaan pinnen, maar uiteindelijk ontkwamen we er toch niet aan. Markojoseph (zie foto) heeft ons allerhande dingen over de Filipijnen verteld en wat hij wil bereiken later. Hij wil graag naar Amerika…..maar is zelf nog nooit buiten Palawan geweest. Wij vroegen ook naar het project van de Village House en het bleek dat wij pas de 2e waren die hier verbleven en dat het huisje pas vanaf maart bestond.

Daarna zijn we terug gegaan naar ons huisje, waar we nog wat gelezen hebben en uiteindelijk zijn gaan slapen.

Zondag 3 oktober 2010

’s Morgens werd er weer voor ontbijt geregeld en ook de tribike richting het vliegveld werd geregeld. Het vliegveld van Puerto Princesa was een veredelde kantine, maar wederom kregen wij voorrang en hoefden we niet in de rij te gaan staan om in te checken.

De vlucht ging prima en eenmaal in Manilla aan gekomen hoopten kon het wachten beginnen. We moesten 5 uur wachten en aangezien er werkelijk niets in Manila te doen was, was dit best een klus. Gelukkig had ik dit keer een leesboekje om te lezen….welke ik dus ook op 1 dag uitgelezen heb. We waren redelijk geïrriteerd door het feit dat we wederom die ‘Terminal-fee’ van €15,- moesten betalen, nu moesten we dus alsnog pinnen! En als die terminal nou werkelijk z’n fee waard was, oké, maar dat was het dus werkelijk niet! Maarja, veel konden we er niet aan doen, dus maakten we er maar het beste van.

Eenmaal in Hong Kong aangekomen waren we zoooo blij! Het voelde echt als thuiskomen. Fijn vliegveld, alles hygiënisch schoon….heerlijk! We hebben wel ’n poosje op onze tassen moeten wachten, dus even dachten we dat er misschien wel wat was fout gegaan. Dit was gelukkig niet het geval en dus konden we op zoek naar de bus. Deze stond op het punt van vertrekken, dus dat kwam goed uit. De bus zat wel vol, dus ik moest staan, maar dat kon niet schelen, ik wilde alleen maar terug naar Pokfulam, mijn was doen, mezelf wassen en naar bed!


Eenmaal bij Patrick Manson aangekomen hebben we snel de wasmachine geclaimd en werkelijk alles uitgewassen. Alles stonk vreselijk! Volgens mij is dat wel een van de nadelen van zo’n bagpack, maarja. Het was wel een extra fijn gevoel om alles schoon te hebben.


Daarna was het tijd om naar bed te gaan, morgenvroeg zou ik m’n eerste squash les hebben en uiteraard hadden we ook weer les. Filipijnen was echt een mooie reis, we hebben zoveel gezien en het was totaal anders dan we ons voorgesteld hebben. Filipijnen is ook echt groot, veel eilandjes en overal is wel wat anders te zien.....zeker een aanrader dus! Alleen jammer dat het zo ver weg ligt....


Maandag 4 oktober 2010


Samen met Martina ben ik naar het Flora Hoo Sportcentre gelopen, waar onze squash les zou plaatsvinden. In totaal waren we met 8 studenten en al snel bleek dat de les grotendeels in het Cantonees gegeven werd. De leraar sprak niet zo goed Engels, dus moest alles vertaald worden. Per tweetal werden we in een zaaltje gestopt en moesten we maar gaan oefenen. Af en toe kwam de leraar kijken, maar daar bleef het ook bij. Ik vond het wel leuk, ook al was ik totaal geen held. Ik snapte vaak ook echt niet wat de leraar probeerde duidelijk te maken. Om half 12 waren we klaar en moesten we snel douchen en omkleden, want we moesten om 1 uur op de uni zijn voor onze Chinese les.


Na Chinees hebben zoals gewoonlijk iets gegeten en koffie gedronken en zijn we naar de bieb gegaan om iets te lezen. Daarna nog snel voor de les avondeten scoren en konden we weer van 18.00u-21.00u in de les gaan zitten. Daarna nog een beetje m’n weblog bijwerken, want dat is altijd het nadeel van vakantie, je loopt meteen een week achter.


Dinsdag 5 oktober 2010


Vandaag was het tijd om zoveel mogelijk in te halen. Behalve het reguliere huiswerk moest ik een onderwerp zoeken mijn paper van Trade Law en ’s avonds had ik hier ook les van. Omdat ik iedere keer ’s avonds les heb en ik hier de hele dag eigenlijk naar toe werk, heb ik altijd het idee dat ik niets gedaan krijg op een dag. Ik sta iedere morgen vroeg op (in tegenstelling tot mijn kamergenootje die bijna nooit voor 11u haar bed uitkomt) en probeer meteen actief te zijn. Die avondlessen ‘nekken’ me vooral in m’n sociale activiteiten. Je kunt niet gezellig met anderen dineren, altijd eet je snel rond 5 uur een hapje op de uni en als je klaar bent met de les is het al meteen laat en vaak ben je dan gewoon ook moe. Soms ga ik dan nog even op skype, of probeer ik me aan te zetten tot studeren, maar dat mislukt vrijwel altijd.


Woensdag 6 oktober 2010


Vandaag had ik een vrije dag en ben ik dus de hele dag thuis gebleven om te werken voor de uni of om voor stages te zoeken. Ook heb ik al ’n gedeelte van mijn blog getypt (vandaar dat het nu zo’n lange blog is geworden, het is in meerdere keren getypt). ’s Avonds ben ik voor het eerst naar Happy Valley geweest, hier vinden wekelijks de paardenraces plaats. Gokken is verboden in Hong Kong, behalve gokken tijdens paardenraces. Deze zijn dus ook onnoemelijk populair hier! Vandaag was er een Oktoberfest thema….wat ’n grap! Happy Valley was echt enorm groot en er hing een hele opgelaten, maar vrolijke sfeer. Ieder half uur was er een race en in de tussenliggende tijd kon je iets eten, drinken, genieten van de Oktoberfest activiteiten (?!!?!?) of natuurlijk gaan wedden en je formulier inleveren. Zelf heb ik ook een keertje gewed, maar uiteraard was mijn paard laatste (en dan bedoel ik ook echt laatste…..zo’n zielig geval dat helemaal alleen een eindje achter de snelle massa aan loopt). Het was wel echt leuk! Ik ga zeker nog ’n keertje terug. Entree is 1 euro en het minimumbedrag voor gokken is ook 1 euro. Je bent niet eens verplicht om te gokken. Ik heb er genoten van m’n gratis pint Erdinger en heb m’n ogen uitgekeken naar alle verschillende soorten mensen daar….en uiteraard naar de Chinezen in Oostenrijkse pakjes. Zag echt niet uit!


Donderdag 7 Oktober 2010

Vandaag hadden we een Mid-Term van Chinees, een examen dus. We moesten alle karakters, woorden en zinnen leren. We waren allemaal netjes op tijd in de les….behalve onze lerares! Na een kwartier zijn we eens gaan rondvragen en rondbellen om te checken of de les niet doorging, of ze überhaupt wel op de uni was. Na drie kwartier kregen we uitsluitsel dat niemand haar kon bereiken en dat we toestemming hadden om te gaan. Flink geïrriteerd zijn we gegaan, we hadden natuurlijk geleerd van vandaag en hadden geen zin om na het weekend nog eens te moeten leren. Toen we na enige aarzeling toch zijn weggegaan kwamen we een gebouw verder de lerares tegen. We vroegen haar waar ze was en ze keek verschrikt op en zei ‘zouden we niet om 14u beginnen?’ en ging weer onschuldig verder met haar gesprek. We zijn toch maar achter haar aangelopen en hebben haar gevraagd of we alsnog de toets moesten maken of niet. Ze zei dat we hem gewoon konden maken, zou een half uurtje duren en dat degene die al vertrokken waren de toets gewoon op maandag konden maken. De toets ging goed, maar dat neemt niet weg dat we toch geïrriteerd waren. Maarja, we waren er gelukkig wel vanaf. Maandag zouden we ons mondeling examen hebben, dus er moest toch wel gewerkt worden ’t weekend.

Na een paar extra klappers en ander schoolspul gekocht te hebben (we krijgen hier werkelijk zoooveel uitgeprint materiaal!) zijn we naar huis gegaan. Frouke’s ouders waren gisteren aangekomen in Hong Kong en ze wilden vandaag Frouke, Martina en mij mee uiteten nemen…..bij ‘The Peninsula’!!! Dit is echt een van de sjiekste hotels van Hong Kong, met een geweldig uitzicht over Hong Kong Island. Rond half 6 kwamen we aan en eerst zijn we nog een cocktail gaan drinken, voordat we aan het heerlijke westerse diner begonnen. We hebben echt heeeeeeerlijk gegeten! Het was gezellig, het uitzicht was mooi, mooie inrichting van het restaurant…wat wil je nog meer? Toch leuk zo af en toe…al die luxe!

Na het diner zijn we naar Hong Kong Island gegaan. In de buurt van SoHo was een borrel van de Nederlandse Vereniging. De consul had ons aangeraden hier naartoe te gaan en dus deden we dag. Frouke’s ouders en Rogier (Chinese tolk, ook in dienst van Universiteit Maastricht, is hier om Frouke’s vader bij te staan tijdens de gesprekken met de universiteiten) gingen ook mee. Martina ook, maar uiteraard vond zij er niets aan (er waren echt alleen maar Nederlanders). Frouke en ik vonden het daarentegen erg gezellig. Ook hebben we daar Leendert en Karel ontmoet. Leendert is de broer van Sara van Stefan (got it?), ik had hem nog nooit gezien, maar ik wist van zijn bestaan…zullen we maar zeggen. Zij waren aan het rondreizen in Azië en waren nu dus hier. Karel had voor 3 maanden in Vietnam stage gelopen en Leendert is nu dus hier om samen met hem via een grote omweg terug naar Nederland te gaan. Erg leuke jongens, hebben een leuke avond gehad. Later op de avonds zijn we zelfs nog naar LKF geweest, maar hier was niet veel loos.

Vrijdag 8 Oktober 2010

’s Morgens ben ik even naar het postkantoor geweest en daarna was het weer eens tijd voor een hele dag les (tot 21.30u). Daarna zouden we wel met Rogier (die echt alles weet over China, Hong Kong en superveel weet over eten) sushi gaan eten bij een tent waar je na 22.00u de sushi voor de helft van de prijs krijgt. Hier keek ik dus wel naar uit, want ik had echt zin in sushi! De dag kroop voorbij, we hebben het gehad over die Chinees die misschien de Nobelprijs voor de vrede zou krijgen (en hem uiteindelijk later op de dag ook echt gekregen heeft). Ook heb ik met Line (Deens meisje) een hapje gegeten. Toevallig ging zij ook na de les sushi eten, dus we wilden allebei genoeg honger overhouden voor later.

Gelukkig, wonder boven wonder, was de les ruim een uur te vroeg afgelopen en konden we dus op tijd naar Tsim Tsa Tsui om te gaan eten. Rogier en een studiegenoot van hem stonden al een tijdje in de rij voor het restaurant, en ze stonden als eersten, dus we zouden meteen om 22u naar binnen kunnen. De sushi was echt heeeerlijk! Rogier en Christoph hebben ons van alles verteld over China, Hong Kong, hun studententijd en Rogier vooral over eten. Het zijn trouwens 2 Belgen en het zijn af en toe ook echt Belgen….maar wel gezellig. Daarna zijn we iets gaan drinken in een ‘verborgen straatje’. Hier lagen allerlei terrassen (jaa!) en restaurants. Echt leuk, heel Europees, dat wel, maar het kan zo fijn zijn om op een terrasje te zitten ipv een te koude airco-bar. Daarna moesten we terug naar Hong Kong Island. De MTR en ferry gingen niet meer, dus moesten we met 2 bussen en 1 taxi (taxi van uit Kowloon is duur omdat je door een tunnel moet, waarvoor ze veel moeten betalen). We hebben dus wel ’n tijdje over onze terugreis gedaan en ik had ook echt niet in de gaten dat het al zo laat was.

Zaterdag 9 Oktober 2010


Ook al lag ik vrij laat in bed, ik had met Frouke afgesproken dat we om 9 uur zouden verzamelen: zij om naar haar ouders te gaan, ik om naar Central te gaan. Ik had donderdagavond een leuke jurk in een etalage zien hangen en ik dacht hier steeds aan, dus het leek me verstandig om de jurk maar te gaan passen zodat ik er geen spijt van kon krijgen dat ik te laat zou zijn ofzo. Gelukkig was de jurk niets :-), maar ik heb wel allerlei andere spullen gekocht. Goed geslaagd dus…..ik had echt zin om te shoppen, dat heb ik niet vaak, vandaar dat ik er maar ‘gebruik’ van moest maken. ’s Middag weer terug naar Patrick Manson om te studeren. Ik heb mijn Chinees presentatie in elkaar geflanst en een dutje gedaan…was té moe. Daarna kwam Jane thuis en vroeg of ik ziek was, maar nee, dat was ik niet. Ze had een muffin voor me gekocht…echt lief! En ze was echt reuze benieuwd naar wat ik gekocht had (ze is best wel shopaholic).


’s Avonds zijn Martina, Frouke, Frouke’s ouders en ik naar de opera gegaan. Naar La Bohème van Puccini. We hadden al best lang geleden tickets gekocht hiervoor. Ik was nog nooit naar de opera geweest en was best onder de indruk. Het was sowieso een mooi theater. Soms ging alles wel snel, luisteren, vertaling lezen en intussen toch naar het podium kijken om te zien wat er gebeurde. Maar het was zeker de moeite waard. We hadden ook echt goede plaatsen, dus konden alles zien. Ideaal!


Daarna wilden we terug naar huis, de afgelopen dagen waren zo vol geweest en het weekend was nog niet afgelopen. Morgen zouden we een alumnidiner van Universiteit Maastricht hebben. En aangezien ik mijn bachelor in Maastricht heb afgerond mag ik hier naartoe. Frouke en Martina mogen ook gewoon komen en Frouke’s ouders zijn ook van de partij. Het diner is gratis, dusja….wij, echte Nederlanders en bovendien student, gaan daar wel naartoe! Zojuist vroeg Frouke of ik niet met haar meewilde om al eerder naar een wijnbar te gaan, omdat zij anders alleen tussen de oude lullen zat. Ik zal me dan maar weer eens opofferen……..


Yes! Ik ben weer up-to-date! Volgende week ga ik trouwens al naar Shanghai en Beijing, dus komende week moet ik zorgen dat ik een aantal dingen van de uni gedaan krijg en we moeten onze reis ook nog zo’n beetje plannen. We hebben tot nu toe alleen het vervoer (half) geregeld.